Мұхтар Әуезов

              Мұхтар Әуезов 

Мұхтар Омарханұлы Әуезов – Ұлы жазушы, қоғам қайраткері, ғұлама ғалым, Қазақстан Ғылым академиясының  академигі (1946), филология ғылымдарының докторы, профессор (1946), Қазақ 

Ол қазіргі Шығыс Қазақстан  облысының Абай ауданы жерінде 1897 жылы жиырма сегізінші қыркүйекте туған. Алғашқыда 1908 жылы Семейдегі Камалиддин хазірет медресесінде оқып, одан кейін  орыс мектебінің дайындық курсына ауысады. 1910 жылы Семей қалалық бес кластық  орыс қазына училищесіне оқуға түсіп, соңғы класында оқып жүргенде «Дауыл»  атты алғашқы шығармасын жазады.

Училищені 1915 жылы аяқтап, Семей  қалалық мұғалімдер семинариясына  түседі. Семинарияда оқып жүріп Шәкерім  Құдайбердіұлының «Жолсыз жаза»  дастанының негізінде «Еңлік – Кебек» пьесасын жазып, оны 1917 жылы маусым айында Ойқұдық деген жерде сахнаға  шығарады.

Мұхтар Омарханұлы Әуезов құрметіне шығарылған марка

Ресейдегі саяси төңкерістер  Әуезов өміріне үлкен өзгерістер әкеледі. Ол Семейде «Алаш жастары» одағын құрып, түрлі үйірмелердің ашылуына ұйытқы болады. Жүсіпбек Аймауытовпен бірігіп жазған «Қазақтың өзгеше мінездері» аталатын алғашқы мақаласы 1917 жылы 10 наурызда «Алаш» газетінде  басылды. 1918 жылы 5 – 13 мамырда Омбы қаласында өткен Жалпы қазақ  жастарының құрылтайына қатысып, оның орталық атқару комитетінің мүшесі болып сайланады. Әуезов жазушы Аймауытовпен бірлесіп Семейде «Абай» ғылыми-көпшілік журналын шығаруға қатысады. 1919 жылы семинарияны  бітіріп, қоғамдық-саяси жұмысқа  араласады. 1919 жылы желтоқсанның төртінде Семейде большевиктер билігі орнап, Әуезов Семей губревкомының жанынан  ашылған қазақ бөлімінің меңгерушісі  және «Қазақ тілі» газетінің ресми  шығарушысы болып тағайындалады. 1921 жылы қараша айында Қазақ АКСР-і  Орталық атқару комитетінің (ОАК) төралқа  мүшелігіне сайланып, онда кадр мәселесімен  айналысады. Сол жылы «Қорғансыздың  күні» әңгімесі «Қызыл Қазақстан» журналының №3 – 4 сандарында жарияланды. 1922 жылы күзде Ташкенттегі Орта Азия университетіне тыңдаушы болып оқуға түседі әрі  «Шолпан» және «Сана» журналдарына жұмысқа  орналасады. Осы басылымдарда «Қыр суреттері», «Қыр әңгімелері», «Үйлену», «Оқыған азамат», «Кім кінәлі», «Заман еркесі» («Сөніп-жану») әңгімелері жарияланады. 1923 жылы маусым айында Ленинград (қазіргі  Санкт-Петербург) мемлекеттік университетінің  қоғамдық ғылымдар факультетінің тіл-әдебиет  бөліміне оқуға ауысады. 1924 – 1925 жылы Семейдегі мұғалімдер техникумына  оқытушылыққа қалдырылды. Сонда жүріп  «Таң» журналын шығарады. Онда «Кінәмшіл  бойжеткен», «Қаралы сұлу», «Ескілік көлеңкесінде», «Жуандық» әңгімелері жарияланды. 1925 жылы Ленинградқа қайтып барып, оқуын жалғастырады. 1926 жылы жаз айында Семейге арнайы ғылыми экспедиция ұйымдастырып, оның материалдары негізінде жазылған «Әдебиет тарихы»  монографиясы 1927 жылы кітап болып  шығады. 1927 жылы жазда Жетісу өңіріне  сапармен келіп, Ілияс Жансүгіровпен  бірге болашақ шығармаларына  материал жинайды. Ленинградқа қайтып оралысымен, осы материалдар негізінде  «Қараш-Қараш оқиғасы» повесін, «Қилы  заман» романын, «Хан Кене» пьесасын жазады. 1928 жылы Орта Азия мемлекеттік  университетінің аспирантурасына  қабылданды әрі Қазақ ағарту институтында сабақ берді.

Алаш қозғалысының көсемдерімен бірге 1930 жылы 16 қыркүйекте тұтқындалып, 1932 жылы сәуір айында үш жылға шартты түрде бас бостандығынан айырылды. Дегенмен маусым айында түрмеден босатылып, Қазақ педагогика институтының (ҚазПИ-дің) аға оқытушысы болып қызмет істейді. Осы жылдары театр, драматургия, мәдениет пен өнер, әдебиет, фольклор тарихы, орыс әдебиетінің классиктері  туралы мақалалары үзбей жарияланып тұрады. Әуезов сценарийі бойынша  «Райхан» көркем фильмі (1940) түсіріледі. 1936 жылы Мәскеуде өткен қазақ әдебиеті мен өнерінің онкүндігіне қатысады. Осы жылдары «Абай» романын жазуға кірісіп, оны 1941 жылы бітіреді. «Абай» романының жарық көруі (1942) Қазақстанның мәдени өміріндегі ерекше оқиға болды. 1943 жылы «Абай» романын талқылау үлкен  науқанға айналады. 1946 жылы романның екінші кітабын жазып бітіріп, ол 1947 жылы жарық көреді. 1950 жылы роман-эпопеяның  «Ақын аға» аталатын үшінші кітабы жарық көреді. 1943 жылдың қыркүйегінен бастап Қазақтың мемлекеттік университетінің (ҚазМУ-дің) қазақ әдебиеті кафедрасына  профессор болып орналасып, өмірінің соңына дейін сонда дәріс оқыды. 2-дүниежүзілік соғыс жылдарында «Сын сағатта» (1941), «Намыс гвардиясы» (жазушы Әлжаппар Әбішевпен бірігіп, 1942), «Қынаптан  қылыш» (1945) пьесалары мен «Абай» операсының либреттосын (1944), «Абай  әндері» фильмінің сценарийін (1945) жазады. 1946 жылы Қазақстан Ғылым  академиясы құрылғанда, оның толық  мүшесі (академик, №1 куәлік) болып сайланады, филология ғылымдарының докторы, профессор  атағы берілді.

1951—1954 жылдары Әуезов  саяси-идеологиялық тұрғыдан тағы  да қыспаққа алынып, 1953 жылы сәуір  айында Мәскеуге жасырын аттанып  кетуге мәжбүр болады. Мәскеу  мемлекеттік университетінде профессор  болып орналасып, «КСРО халықтары  әдебиетінің тарихы» деген арнайы  курс бойынша дәріс берді. 1954 жылы  Алматыға қайтып оралып, «Абай  жолы» роман-эпопеясын түпкілікті  аяқтады.

1955 жылы шет елге сапарға  шығып,Герман демократиялық республикасы (ГДР) жазушыларының Берлинде  өткен съезіне құрметті қонақ  ретінде қатысты. Үндістанға 40 күндік  сапармен барып қайтады. 1956 жылы  КСРО мәдениет қайраткерлері  өкілдерінің қатарында Чехословакияда  болды. Жазушының 60 жасқа толу  мерейтойы Алматыда, Мәскеуде салтанатпен  атап өтіледі. Атом және сутек  бомбасын сынауға қарсы халықаралық  қозғалыстың Жапонияда өткен  3-конференциясына қатысады. 1958 жылы  Ташкентте өткен Азия және  Африка елдері жазушыларының  1-конференциясын ұйымдастырушылардың  бірі болды. 1960 жылы АҚШ-қа барып  қайтып, 1961 жылы Үндістанға екінші  рет сапар шегеді. 1955—1957 жылы  алты томдық таңдамалы шығармалары  басылып шығады.

Әуезовтің мұраcының аса қомақты  бөлігі – оның ғылыми зерттеулері. Ол қазақ ауыз әдебиетін жинақтап, жүйелеп, қазақ әдебиеті тарихы, Абайдың  өмірі мен шығармашылығы, әдебиеттану  мен фольклордың теориялық-проблемалық  мәселелері жөнінде іргелі еңбектер жазды. Қоғам және мемлекет қайраткері ретінде Әуезов жиырмадан астам  шет елдерде болып, адамзат қоғамының  дамуы, рухани ынтымақтастық үшін өз көзқарасын білдірді. Әлем халықтары  оның «Абай жолы» роман-эпопеясын  айрықша құбылыс ретінде таныды. 1961 жылдың жиырма жетінші маусымында Мәскеу қаласындағы ауруханада қайтыс болды; Алматы қаласында жерленген. Сол жылы Қазақстан Ғылым академиясының  Әдебиет және өнер институтына оның есімі берілді, одан кейін жазушы тұрған үйде мұражай-үйі (1963) ашылып, ескерткіштер орнатылды. Қазақ академиялық драма  театры, Алматы, Астана, Семей және басқа  қалалар мен облыстардағы аудан, ауыл, көше, мектептер Әуезов есімімен аталады. Мұхтар Әуезовтің туғанына 100 жыл толуы ЮНЕСКО-ның шешімімен, дүниежүзілік деңгейде (1997) аталып өтті.

Туған жері — бұрынғы Семей  уезінің Шыңғыс болысы (қазіргі Шығыс  Қазақстан облысының Абай ауданы). Әкесі Омархан мен атасы Әуез сауатты кісілер болған. Мұхтар атасының қолында өскен. Атасы Әуез бен  әжесі Дінасылдың тәрбиесінде болған бала Мұхтардың алғаш сауатын  ашушы да атасы. Соның арқасында  ол алты жасынан Абайдың өлеңдерін  ауылдастарына жатқа оқып беретіндей дәрежеге жетеді. 1908 жылы хазірет медресесінде оқып, одан орыс мектебінің дайындық курсына  ауысады. 1910 жылы бес кластық орыс училищесіне түседі. Осы жерде  оқып жүріп «Дауыл» атты алғашқы  шығармасын жазады. 1915 жылы Семей қалалық  мұғалімдер семинариясына қабылданады. Оқып жүргенде Шәкәрім Құдайбердіұлының «Жолсыз жаза» дастаны негізінде  «Еңлік-Кебек» пьесасын жазып, оны 1917 жылы маусым айында Ойқұдық деген жерде  тіркестіріп тіккен киіз үй сахнасына  шығарады.

1918 жылы М.Әуез Семей  қаласының өкілі ретінде Омбы  қаласында өткен жалпы қазақ  жастарының құрылтайына қатысып,  оның орталық атқару комитетінің  мүшесі болып сайланады. Құрылтайда  «Алашорда» үкіметі мен Алаш  қозғалысының бағытын ұстанған  «Жас азамат» атты Бүкілқазақстандық  жастар ұйымы құрылады. Ұйымның  белсенді мүшесі бола жүріп,  «Абай» ғылыми-көпшілік журналын  шығаруға (Ж. Аймауытовпен бірге)  атсалысады.

1919 жылы — Семей губревкомының  жанынан ашылған қазақ бөлімінің  қызметкері, 1920жылдың ақпанынан  бөлім меңгерушісі. «Қазақ тілі»  газетінің ресми шығарушысы болып  тағайындалады.

1921 жылы Семей облревкомының  төралқа мүшесі, атқару комитетінің  төрағасы қызметін атқарады. 1921 жылғы  қараша айында Қазақ АКСР-і  ОАК-нің төралқа мүшелігіне сайланып, онда саяси хатшы міндетін  атқарып, кадр мәселесімен айналысады. Мұхаңның «Еңбекші қазақ» газетіне  басшылық жасайтын тұсы да  осы кезеңмен дәлме-дәл келеді.

Бір қыс Ташкенттегі Орта Азия мемлекеттік университетінде, төрт жыл Ленинград университетінде  оқып, филология факультетін бітіреді. Сол жылы Орта Азия университетінің  Шығыс факультетінің жанындағы  аспирантурада оқиды.

Ұлттық теңсіздік пен  сауатсыздықты, аштықты жою жөніндегі  ашық пікірі мен шығармалары үшін «ұлтшыл, алашордашыл» атанып, саяси  сахнадан шеттету басталған тұста  Мұхаң бірыңғай шығармашылық жұмыспен айналысуға көшеді. Ғылыми жұмыстарды да қолға алады.

1930 жылы идеялық көзқарасы  үшін тұтқынға алынады. Тергеу  ұзаққа созылып, 1932 жылғы сәуір  айында үш жылға шартты түрде  бас бостандығынан айыру туралы  үкім шығарылады. Осы жылғы 10 маусым  күнгі «[[Социалистік Қазақстан]]»  және «Казахстанская правда»  газеттерінде М. Әуезовтің «Ашық  хаты» жарияланады. Онда Мұхаң  өзінің қазақ әдебиетінің тарихы  және Абай туралы зерттеулерінен, «Қарагөз», «Еңлік-Кебек», «Хан Кене»,  «Қилы заман» сияқты шығармаларынан  бас тартатынын мәлімдеуге мәжбүр  болды. Сонан кейін ғана ол  түрмеден босатылып, оқытушылық  жұмыспен айналысуға рұқсат алды.

Ол 1961 жылы 27 маусымда Мәскеу қаласындағы Кремль ауруханасында  операция кезінде қайтыс болды. 1961 жылы қайтыс болғаннан кейін Республика Үкіметі қаулы қабылдап, ұлы жазушының  есімін мәңгі есте қалдыру мақсатымен Ғылым академиясының Әдебиет  және өнер институты мен [Қазақтың мемлекеттік  академиялық драма театры|Қазақтың мемлекеттік академиялық драма  театрына Мұхтар Әуезовтың аты беріледі, әдеби мемориалдық мұражайы ашылып, бірқатар мектеп, көше және Алматының  бір ауданы М.Әуезов атымен аталды.

   «Абай жолы» роман-эпопеясы

«Абай жолы» – Мұхтар Әуезовтың  әлемге әйгілі роман-эпопеясы. «Абай  жолы» – қазақтың көркем прозасын классикалық деңгейіне көтеріп, әлем әдебиетіне көркемдік қуат әкелген  үздік туынды. Әуезов өзінің роман-эпопеясында  қазақ халқын, оның ұлттық дәстүрін барлық қырынан энциклопедиялық  деңгейде жан-жақты ашып көрсетті. Әуезовтың  «Абай жолы роман-эпопеясы әлемдік  деңгейде: «ХХ ғасырдағы ең үздік  шығармалардың бірі» (Луи Арагон) деген жоғары баға алды. Сондай-ақ бұл  роман-эпопея қазақ халқын, қала берді  бүкіл түркі әлемін дүние жүзіне танытқан ұлы шығарма ретінде  де танылды. Әуезов алғашқыда екі  кітаптан тұратын «Абай» (1942, 1947), онан кейін мұның жалғасы болып  табылатын «Абай жолы» (бұл да екі кітаптан тұратын; 1952, 1956) романын  жазды. Осы төрт томнан тұратын «Абай  жолында» қазақ қоғамының алуан  түрлі топтары кең қамтылып, сан  қырлы тұтас галерея жасалды. Онда қазақ халқының этнографиялық, діни, жалпы мәдени-танымдық дәстүрлері: жаз жайлауға көшу, құдалыққа бару мен той жасау, кісі өлімі мен  аза тұту, ас беру, жұт, болыс сайлауы, дауға билік айту, аң аулау мен  табиғат көріністері, т.б. бәрі бар. Роман-эпопеяның танымдық мәнімен  бірге ұлттық әдебиет пен мәдениетті, ана тілін өркендетудегі рөлі зор болды. Алғашқы екі кітаптан тұратын «Абай» романы үшін жазушыға КСРО Мемлекеттік сыйлығы (1949) беріліп, төрт томдық «Абай жолы» роман-эпопеясы жарық көргеннен кейін ол Лениндік сыйлықтың лауреаты (1959) атанды. Эпопея дүние жүзі халықтарының бір жүз  он алты тіліне аударылған. Ол екі жүз  томдық «Әлем әдебиеті кітапханасы» топтамасында екі том болып басылды.

Жазушының драматургия  саласындағы еңбектері

Әуезов драматургия саласыңда  көп еңбек еткен. Мұның бірнеше  себептері бар. Халық әдебиетінде, фольклорда түр жағынан драматургияға  жақын нұсқалар көп. Батырлар жырында  толғаулар мол. Салт өлеңдері, беташар, сыңсу, жар-жар, жоқтау түрі мазмұны  жағынан драмалық шығармалармен  ағайындас.

20 ғасырға дейін қазақтың  халық әдебиетінде драматургияға  өзек болатын мол қазына жиналды.  Осы байлықты игерген қаламгер - Әуезов Ол халық әдебиетінен  нәр алды. Әрине қазақтың көшпелі  өмірі, қаланың болмауы драматургияның  дамуына кедергі жасады. Қазақ  тұрмысындағы сауық түрлері, қыз  ұзату салтанаты, алтыбақан ойындары  тұңғыш драмаға енгізілді. Әуезов  көп ұлтты театрда істеген.  Осы тәжірибе оған сахна сырын  жете үйретті.

[өңдеу]Әуезовдың драмалық  шығармалары

Әуезов қаламынан 30-дан  аса драмалық шығарма туды. Жеке пьесалардың варианттарын қоссақ, 50-ден  асады. Әуезов драматургиясында жанрлық  формалардың бәрін қамтыған. Онда трагедия да, комедия да, драма да бар. Әуезов кейбір шығармаларын бірігіп  жазған. Олар: Л. Соболев («Абай»), С. Мұқанов («Ақан - Зайра»), Ғ. Мүсірепов («Қынаптан  қылыш»), Ә. Тәжібаев («Ақ қайың»), Ә. Әбішев («Намыс гвардиясы»), «Октябрь үшін» (1933) пьесасының материалдары - Жетісу қазақтарының революцияға келуі. Кейіпкерлері - Д. Фурманов, Ж. Бәрібаев. Кітаптың мұқабасында  «Мұны жазуға Қ.Байсейітов, Бековтар қатысты» деген сөздер бар. Әуезовті әдебиетке «Еңлік - Кебек» алып келді. Шығарма өзегі - эпостық материал. Әлемдік әдебиеттегі мұндай тәжірибе енімді дәстурлердің бірі. Әуезовтің  «Еңлік - Кебегі» 1922 жылы Орынборда  басылды. Кейіпкерлері сахна тілімен  сөйлейді. Автор өзінен бұрынғы мотивтерден  алыс кетпеген. Билер сахнасы - көркемдік тамаша табыс. Кемшілік, олқылықтарды ескеріп, Әуезов пьесаны 1943 жылы қайта жазды. Бірнеше көрініс қысқарды. Аса терең, мәнді шығарманың бірі - «Түнгі сарын». Бұл - қазақ драматургиясында реализмнің орныққанын көрсеткен туынды. Мұнда көркемдік шешім ақындық идеалмен тығыз байланысты. Таптық тартыс шығармада жай схема түрінде емес, адам тағдырлары арқылы бейнеленеді. «Түнгі сарын» - қазақ драматургиясында жағымды кейіпкерлер проблемасын шешкен туынды. «Октябрь үшін», «Тартыс» пьесаларында Әуезов реалистік драма жасаудың түрлі-түрлі құралдарын пайдаланған.

1934 жылы сахнаға шыққан  «Хан Кене»трагедиясы Әуезовтің  азаттық идеясын терең бейнелеген, аса көркем тарихи пьесасы.  Мұнда Хан Кененің, Наурызбай  батырдың, қазақ, қырғыз билерінің  реалистік бейнелері жасалып,  тарихи шындық пен көркем шындық  табиғи бірлік тапқан. «Қарагөз»  1926 жылы бірінші сыйлық алды. 30-жылдардағы  белгілі әдебиет сыншысы Ғ.Тоғжанов  трагедияда ескі көшпелі өмірді  мадақтау бар дейді. Ж.Орманбаевтың  да бір мақаласында осындай  пікірі айтылғанды. Әуезов бұл  пьесаға кейін кайта оралып, жаңа  нұсқа жасады. 30-жылдары Әуезов  реализмді меңгеруде көп еңбек  етті. Әсіресе драматургияда көптеген  ізденістерге барды. 1918 жылы Әуезов  тұңғыш рет Абай жайлы мақала  жазып, Абай заманы туралы білген, естігендерін қағазға түсірген. Л. Соболевпен бірлесіп жазған  «Абай» пьесасы кейінгі эпопея  тақырыбының барлауы еді. Онда  Абай өмірінің соңғы кезеңдері  қамтылған. 30-жылдардың аяғында Әуезов  білімі жөнінен, рухани толысуы  жағынан шыңға көтерілді. Ол  Абай тақырыбына осындай шақта  келеді.