Водгук да верша Аркадзя Куляшова «Маё пасведчанне»

Водгук да верша Аркадзя Куляшова «Маё пасведчанне»

Аркадзь Куляшощ удзельник першай и другой сусветных войн. Гэтыя старонки яго жыцця пащплывали на яго творчасть… Жудасть тых падзей не пакинули яго ращнадушным. Ен пиша пра вайну, перадаючы свае перажыванни и эмоцыи…

Адной з яго творчых работ з’ящляецца верш «Маё пасведчанне». Пасведчанне адзин з самых галощных дакументащ у чалавека. Яно ёсть у людзей на працагу щсяго жыцця.

Нездарма ащтар вырашыщ написать верш пра вайну праз тэму свайго пасведчання, бо у яго жыцци и гэты дакумент, и вайна были побач.

Верш напощнены перажываннем. Спакойна яго прачытаць проста не магчыма. Гэты верш застащляе нас паразважаць над кожным яго радком…

«Шмат вайной людзей закалыхана»

Вось гэты радок прыцагнущ у мяне асабливую щвагу. Для мяне слова закалыхала, або закалыхать звязваецца з нечым чыстым, светлым и у першую чаргу с любощю матули. Але ж чаму няма таго сэнсу у гэтым выршы? Чаму жудасць вайны закранула и яго?

И нягледзячы на боль вайны и там ёсть «святло»-момант сустрэчы з близкими:

«Забяжыш, бацькоў абдымеш, жонку

I дзяцей прытуліш да грудзей,»

Але ж  святло з нами не защседы:

«Ды ізноў — калонам наўздагонку —

У бой за мір і шчасце для людзей.»

Защсеты будзе помнить вайну прырода:

«Сведчаць гэта ўсё

лясы  і гаці,

Сведчыць гэта ўсё

Зямля сама —

Круглы шар, падобны да пячаці,

На якім жыву я не дарма»

И вось кожны павинен помнить, што «жыву я не дарма»…