Контрольная работа по дисциплине "Дидактика" на казахском языке

Бірінші кезең адамдардың эмпирикалық жолмен жинақтаған педагогикалық тәжірибесін таратумен байланысты. Алғашқы арнайы білім беру құрылымдары Ежелгі дүниенің б.з.д. ІІІ мыңжылдығында пайда болды. Онда білімді оқытудың жеңілдетілген формалары мен тәсілдері болды, мысалы үлкендер үлгісіне еліктеу, көрсеткенді қайталау, бұйрықты орындау, талап еткенге бағыну және т.б. Оқытушы мен білім алушылар арасында осындай қатынас болды.

Екінші кезең тәрбие үдерісінің бағытын, заңдылығын, негізін көрсететін қағидалар мен ережелердің, нұсқаулықтардың жүйелілігімен сипатталады. Бұл кезеңде педагогикалық білім философиялық және саяси білімнің бөлігі болды.

Үшінші кезең – Еуропадағы (б.з.д. V ғ.) ортағасырлық мектептің құрылуы. Оқыту бағдарламасының мазмұны жеті еркін өнерден тұрды: грамматика, риторика, диалектикадан , дәлме-дәл, геометрия, астрономия, музыкадан тұрды.

Төртінші кезең – Қайта өрлеу дәуіріне сәйкес келеді.

Қайта өрлеу кезеңіндегі педагогикалық ойлардың ғұлама өкілдері – педагог ойшылдар, испан философы, психолог, педагог, оқыту үдерісінің мәселелерін ойлап табушы – Х.Л. Вивес (1492-1540), неміс педагогы, классикалық гимназияның негізін қалаушы – И. Штурм (1507-1587), италияндық философ, саяси қайраткер, балаларды тәрбиелеуге баса назар аударған, оқытуда көрнекілік әдісін қолдануды ұсынған – Т. Кампанелла (1568-1639), француз философы, ойшыл, тәжірибені оқыту құралы ретінде насихаттаушы – М. Монтень (1533-1592), голландиялық ойшыл, адамгершіліктің критерийі еңбекке деген қатынас дегенді айтқан – Э. Роттердамский (1466-1536) және т.б.

Бесінші кезең – педагогиканың жеке ғылыми теория ретінде қалыптасуы. Бұл чех педагогы Ян Амос Коменскийдің атымен байланысты. «Ұлы дидактика» кітабында (1628 ж.) Я.А. Коменский педагогикалық білімге ғылыми негіз салуға тырысты.

Алтыншы кезең – педагогика ғылымының маңызды құрылымы – дидактиканың дамуына көптеген үлестерін қосқан белгілі педагогтар И.Ф. Гербарттың (1776-1841), И.Г. Песталоццидің (1746-1827), А. Дистервергтің (1790-1816) есімдерімен байланысты.

Жетінші кезең – В.Г. Белинский (1811-1848), А.И. Герцен (1812-1870), Н.Г. Чернышевский (1828-1889), Н.А. Добролюбов (1836-1861), Л.Н. Толстой (1828-1910), Н.И. Пирогов (1810-1881) және т.б. белгілі орыстың ғалымдары мен ағартушыларының қызметімен танылды.

Сегізінші кезең – педагогиканың ғылым ретінде дамуы К.Д. Ушинскийдің (1824-1870) іс-әрекетімен байланысты. Ол көптеген мәселелерді бірінші болып шешті, оның ішінде: антропология, физиология, психология және тағы басқа ғылымдарды білуге негізделген жаңа педагогиканың жүйесін ойлап тапты

Тоғызыншы кезең – педагогиканың ғылым ретінде дамуы ХХ ғасырдың басындағы тарихи жайт – 1917 жылғы Ұлы Қазан төңкерісімен байланысты.

Оныншы кезең – 1990 жылдан бастап қазіргі уақытқа дейінгі аралықты қамтиды. Бұл кезең оқытудағы педагогикалық технологиялары, соның ішінде ақпараттық-коммуникативті технологияны және тұлға-бағдарлық білімді беруді енгізу мәселелеріне қатысты қызығушылықтардың туындауымен сипатталады.