Темперамент туралы

     Темперамент  дегеніміз–жүйке жүйесінің тума  қасиеттерінен туындайтын адамның  жеке өзгешеліктерінің бірі. Ол  адамдардың эмоциялық қозғыштығынан,  қимыл–қозғалысынан, жалпы белсенділігінен жақсы байқалады. Темперамент–ағзаның физиологиялық өзгешеліктерімен, әсіресе жоғары жүйке қызметінің тума қасиеттерімен шарттас психикалық құбылыс. Темперамент адамның жалпы қозғалысын (мәселен, біреулер шапшаң қозғалады, тез қимылдайды, енді біреулер жай қимылдап, асықпай істейді), психиканың күші мен тереңдігінен де (мәселен, біреу өжет, алғыр болса, екінші біреу керісінше, сылбыр, жігерсіз болады), адамның көңіл күйінің ерекшеліктерінен де (салмақты, тұрақты, жеңіл, тұрақсыз т.б.) эмоция сезімдерінен де (біреуі сабырлы, екінші біреу күйгелек т.б.) жақсы байқалып отырады.

 

Темперамент туралы алғашқы  ой–пікірлер ғылымда өте ерте кездің өзінде– ақ айтыла бастады. Ежелгі Грецияның белгілі ғалымы, дәрігер Гиппократтың (б.э.д. 460–356) еңбектерінде бұл жөнінде біраз пікірлер айтылған. Гиппократтың ойынша, әр түрлі темпераменттер адамдар мен жануарлардың денесінде төрт түрлі сұйық заттарға байланысты болмақ. Мәселен, ағзада қанның пропорциясы артық болса сангвиникалық (латынша “сангиус”-қан), ал шырын басым болса (грекше “флегма”-шырын), флегматик темперамент деп, ал организмде қара өт басым болса, меланхолик (грекше “мелайне- холе”)–қара өт, ағзада сары өт басым болса, холерик (грекше “холе-өт”) темпераменті деп аталған.

Гиппократ: “ағзадағы сұйықтардың  бірінен екіншісінің басым болуы кейбір аурулардың шығу тарихын түсіндіруге де жарайды”–деді, ол мидың ролін түсіне біледі, оны “бездердің бірі”,-деп санады. Бұл–адамның жеке ерекшеліктерін жаратылыстық ғылыми зерттеудің алғашқы қадамы еді.

 

Темпераменттің физиологиялық  негіздерін ғылыми тұрғыдан дәлелдеген академик И.П. Павловтың ілімі темперамент туралы түсінікті ғылыми жолға салды.

 

Мінез–жеке адамның өзіне  тән қылық-әрекетінде, тіл қатынасында  тұрақты қалыптасатын дара ерекшеліктерінің жиынтығы.

 

Мінез нақты адамның шыншыл, адал, ақкөңілдігіне орай сипатталмайды, аталған сапалар-әр түрлі жағдайларда көрініс беретін жеке адам қасиеттері. Адам мінезін біле отырып, оның алдағы ықтималды әрекеттері мен қылықтарын күні ілгері барластырумен оларға тиісті реттеулер және түзетулер ендіруге болады. Мінезді адамның қандай әрекетке келетінін жаңылмай, дәл айтуға болады. [2]

 

Зерттеу жұмысының мақсаты: Психология ғылымындағы тұлғаның жеке – дара өзгешеліктері: темперамент және мінез ұғымдарына жалпы сипаттама, түрлеріне анықтама беру.

 

      Зерттеу  жұмысының міндеті:

 

- Темперамент және мінез туралы теорияларын көрсету;

 

- Олардың түлерін анықтау;

 

- Мінез бітістерін көрсету.

 

Зерттеу объектісі. Темперамент  және мінез. Олардың арасындағы байланысы және айырмашылығы.

 

Зерттеу жұмысының құрылымы кіріспеден, екі тараудан, қорытындыдан және пайдаланылған әдебиеттерден тұрады.

Темперамент. Темперамент  туралы жалпы ұғым: Темперамент —  нерв жүйесінің тума қасиеттерінен  туындайтын адамның жеке өзгешеліктерінің бірі.

 

Ол адамдардың эмоциялық  қозғыштығынан, қимыл-қозғалысынан, жалпы белсенділігінен жақсы байқалады.

 

Темперамент – организмнің  физиологиялық өзгешеліктерімен, әсіресе  жоғары нерв қызметінің тума қасиеттерімен  шарттас психикалық құбылыс.

 

Темперамент адамның жалпы  қозғалысынан да (мәселен біреулер шапшаң қозғалады, тез қимылдайды, енді біреулер жай қимылдап, асықпай істейді), психиканың күші мен тереңдігінен де (мәселен, біреу өжет, алғыр болса, екінші біреу керісінше, сылбыр, өнегесіз болады), адамның көңіл-күйінің ерекшелектерінен де (салмақты, тұрақты, жеңіл, тұрақсыз, т.б.) эмоция сезімдерінен де (біреу сабырлы, екінші біреу күйгелек т.б.) жақсы байқалып отырады.

Темперамент туралы алғашқы  ой-пікірлер ғылымда өте ерте кездің өзінде-ақ айтыла бастады. Ежелгі Грецияның  белгілі ғалымы, дәрігер Гиппократтың (б.э.д. 460-356) еңбектерінде бұл жөнінде біраз пікірлер айтылған. Гиппократтың ойынша, түрлі темпераменттер адамдар мен жануарлардың денесінде төрт түрлі сұйық заттарға байланысты болмақ. Олар: денені жылытып тұратын-қан, салқындататын -шырын, құрғататын-бауырдағы сары өт және оған дымқылдық беретін қара өт. Осы төрт түрлі сұйықтың араласуының пропорциясын грекше “красис” деп атаған. Ал латын тілінде кейін бұл терминді темпераментум деп атап кеткен.

Сөйтіп, Гиппократ және оның шәкірттері адамдағы темперамент-тердің әр түрлігі организмдегі осы төрт түрлі сұйық заттың бір-бірінен аз-көптігіне байланысты деп түсінген. Мәселен, организмде қанның пропорциясы артық болса, ол сангвиникалық (латынша “сангинус” – қан), ал шырын басым болса (грекше “флегма” -шырын), флегматик темперамент деп; ал организмде қара өт басым болса меланхолик (грекше “мелай-холе” – қара өт), организмде сары өт басым болса, холерик ( холе-өт) темпераменті деп аталған.

 

Гиппократ организмдегі сұйықтардың  бірінен екіншісінің басым болуы кейбір аурулардың шығу тарихын түсіндіруге де жарайды дейді, ол мидың ролін түсіне білдіуоны бездердің бірі деп санады. Бұл -адамның жеке ерекшеліктерін жаралыстық ғылыми зерттеудің алғашқы қадамы еді.

 

Рим дәрігері Гален (129-199) темпераменттің санын он үшке жеткізді. Гален организмде жылылық неғұрлым басым болса, адамның темпераменті күшті болатынын, денесі салқын болса, темпераменті баяулайтынын айтты. Бұл секілді түсініктердің прогрессивтік маңызы зор. Өйткені адамның тәнін зерттеу, тәжірбиеге көңіл аудара бастау – сол кезде кең жайылған, жан тәнге байланыссыз нәрсе дейтін теріс пікірге берілген үлкен соққы еді.

Орта ғасырдағы ғалымдар темпераменті организмдегі химиялық заттардың  құрамына байланысты түсіндіруге тырысты. Кейіннен темперамент организмнің  түрліше физиологиялық өзгешеліктеріне, атап айтқанда қан жолы жүйесінің  құрлысына, зат алмасуға, ішкі секреция бездеріне т.б. байланысты деген  пікірлер де тарады. Неміс философы И. Кант (1724-1804) өзінің “Антропология” деген еңбегінде темпераментін төрт түрі туралы толық психологиялық сипаттама берді. Бірақ ол темперамент пен мінез ұғымдарын бір-біріне балама ретінде (бұлай деп ұғыну қате) қарастырды.

 

Темперамент туралы ілімдер XIX ғасырдың аяқ кезінде де кең  өріс алды. Мәселен, неміс анатомы Гейне темпераментердің түрліше болуы нерв жүйесінің тонусына байланысты десе, орыс антропологы Зеланд Н.Л. (1833-1902) ми қабықтасындағы молекулярлық қозғалыстың жылдамдығы мен бір-гелкілігіне байланысты деді.

Көрнекі орыс педагогы П.Ф. Лесгафт (1837-1909) темпераменттерді қан сауыттарының жуандығы мен кеңдігіне байланысты деп тұжырымдады.

 

Темпераменттердің физиологиялық  негіздерін ғылыми тұрғыдан дәйекті етіп түсіндірген академик И.П. Павловтың ілімі темперамент туралы түсінікті ғылыми сара жолға түсірді. Нерв жүйесінің типтері ми қабығындағы қозу тежелу процсетерінің үш негізгі белгісінің (күші, тепе-теңдігі, қозғалғыштығы) жиынтығынан құрастырылды. Нерв процестерінің күшіне ми қабығының жұмыс істеу қабілеттілігі, яғни сыртқы орталық түрлі тітіркендіргіштеріне мидың төзімділігі жатады. Нерв процестерінің тепе-теңдігі деп қозу мен тежелудің бір-біріне тең келуін айтады. Нерв процестерінің қозғыштығы деп олардың бірінің екіншісіне алмаса алу қаблеттілігін айтады. Сөйтіп И.П. Павлов ілімінің айтуынша, нерв жүйесінің әр бір типінің үш белгісі болады. Мәселен, күшті типтердің бірі ұстамсыз тип. Ұстамсыз тип-жұмыс істеу қаблеті күшті, қозу, тежелу процестері бір-бірімен сәйкес келмейтін (қозуы ылғи да басым келіп отыратын) ерекше қозғалыстағы тип. Күшті типтердің екіншісі -ширақ типтер деп аталынады. Мұнда қозу мен тежелу процестері бір-біріне тең келіп, тез алмасып отырады.

Күшті типтің үшіншісі – қозу мен тежелу бір-біріне тең, бірақ алмасуы сараң, баяу қозғалатын тип.

 

Әлсіз типте қозу мен тежелу процестері баяу жүріп отырады. Күшті тітіркендіргіштердің әсерінен туатын тектен тыс тежелулер де әлсіз типте жиі болып отырады.

 

Мұндайда кейде күшті типтер сыртқы дүниеден келетін түрлі әсерлерге төзімді келсе, әлсіз тип морт сынып кететін болады. Павлов ашқан нерв жүйесінің негізгі типтері темпераменттердің физиологиялық негіздерін жақсы түсіндіреді. Павлов сангвиниктерді – ширақ, нерв жүйесі күшті, қозу мен тежелуі тең, қозғалғыш адам; холериктерді – ұстамсыз, нерв жүйесі күшті, қозуы тежелуінен басым; флегматиктерді – нерв жүйесі күшті, қозу мен тежелуі бір-біріне тең болғанмен, қозғалысы баяу адамдар десе меланхоликтерді – нерв жүйесі әлсіз типті адамдар деп сипаттады.

 

И.П. Павлов осы айтылған негізгі  типтерден басқа да аралас, көшпелі типтердің кездесетіндігін айтты. Мәселен, ұстамсыз типтің өзінен қозуы ерекше күшті, тежелуі әлсіз жеке қозуы мен тежелуі бірдей күшті (бірақ аз да болса қозуы басымдау тұратын), сонымен қатар қозу мен тежелудің күші тепе-тең келетін варианттары байқалған.

И.П. Павлов жануарлардың нерв жүйесінің типін айыру үшін жасаған  тәжірбесінің кейбір қорытындылары адам темпераменттеріңің физиологиялық негіздерін түсінуге толық жарайтындығын көрсете келіп, темпераментке мынадай анықтама береді: “Темперамент жануарлар мен жеке адамның жалпы сипаттамасы, әрбір индивидумның барлық әрекеттеріне белгілі кейіп беретін нерв жүйесінің жалпы сипаттамасы”.

 

Соңғы жылдары көрнекі  орыс психологы Б.М. Тепловтың (1896-1965) лабораториясында нерв жүйесінің типтері  одан әрі зерттеле түсті. Ефер И.П. Павлов өзінің тәжірибесін жануарларға жасаған болса, Б.М. Теплов оның шәкірттері осындай тәжірибені адамдарға жасады. Бұл зерттеулерде И.П. Павловтың нерв жүйесінің төрт түрлі типі туралы ілімі адамдардың жеке өзгешеліктерін, әсіресе, оның темпераменттерін анықтауда ерекше маңыз алатын бірден-бір ғылыми теория екені тағы да дәлелдене түсті. Б. М. Тепловтың шәкірттерінің бірі

 

В.Д. Небылицин (1930-1972) осындай  зерттеулердің бірінде нерв жүйесінің  әлсіз типінің өзі бірнеше  вариантарға бөлінетінін анықтап берді. Бұрын өмір сүруге иемсіздеу деп саналатын осы әлсіз типтің өзі енді қозғалғыш, баяу, қозу мен тежелуі теңгерілмеген типтер деп бөлінетін болды. Әлсіз типтің де сезімталдығы күшті екендігі, осыған арай оның сыртқы ортаға бейімделе алу қабілеті мол екендігі зерттелді.

Главное, что отличает общение животных от человеческого общения – наличие вербальных средств коммуникации, т. е. наличие языка. Именно язык позволяет человеку передавать информацию посредством символьного обозначения объектов, о которых идет речь. Таким образом, язык это обозначающая функция, его слова обозначают, определяют предмет или процесс. Он позволяет перейти к обобщениям.

 

Однако необходимо помнить, что  человек не просто так называет предметы. Слово - это результат сложной  внутренней жизни человека, его обозначение  выясняется постепенно. В то же время  слово упорядочивает внутреннюю жизнь человека, делая ее доступной  для понимания другим людям, для  экстернализации психического опыта.

 

Рождаясь, человек не приобретает  знание языка. Ребенок учится говорить, слушая речь своих родителей и  ближайшего окружения. И именно способность  говорить, наличие речи и знание языка позволяет ребенку стать  человеком, а не особью человеческого  рода.

 

В то же время необходимо отметить, что для каждого человека язык уже предзадан обществом, и именно общество диктует условия акта говорения. Говорение и писание - есть обращение  субъекта к другим субъектам. Язык для  них посредник. Благодаря языку  осуществляется коммуникация между  людьми.

 

Человек не существует изолированно от других людей, от мира, поэтому он проявляет свою внутреннюю личную независимость, символизирует ее в языке, труде, культуре - все это формы символического бытия человека.

 

В философии языка язык рассматривается  как выражение внутреннего духовного  мира человека, как средство общения  и сохранения информации, как система  знаков, как учебная письменная речевая  деятельность.

 

С точки зрения коммуникационных процессов  язык определяется как сложный социальный феномен, представляющий собой систему  знаков, систематизированных и обрабатываемых с помощью определенного кода.

 

Структурными единицами языка  являются слова и предложения, составленные из них тексты. Логика языка образует его грамматику, а смысл языка  есть семантика, практическое значение языка есть прагматика.

 

С точки зрения семиотики, язык понимается как совокупность предметов, которые  обладают смысловым значением и  которые являются языковыми единицами, она описывает раз личные типы языков с точки зрения характера  предметов, образующих язык, и их смысловых  значений. Именно спецификой этих предметов  и их смысловых значений определяется специфика того или иного языка.

 

Необходимо отметить, что главное  отличие человеческой коммуникационной деятельности от зоокоммуникации животных состоит в наличии вербального канала, передающего речевые сообщения (тексты) в устной и письменной форме. Это отличие очевидно, как очевидно и то, что для его реализации человек должен обладать, во-первых, наследственно передаваемой речевой способностью (способностью членораздельно говорить и понимать обращенную к нему речь), во-вторых, знать какой-либо естественный язык и уметь им пользоваться.

 

Естественный язык - это социальное достояние, фундаментальный раздел социальной памяти Естественный национальный язык необходимый конституирующий  элемент любого этноса (нации, народа). Он возникает в ходе социального  общения естественным путем, поэтому  его правомерно называть естественным в отличие от искусственных языков, действительно придуманных людьми. Язык является основой духовной культуры и важнейшим носителем социальной памяти.

 

2. Язык и речь

 

 

Язык следует отличать от речи, которая представляет собой овеществление (материализацию) результатов мышления (смыслов) с помощью языка, находящегося в индивидуальной памяти говорящего (точнее - в индивидуальном тезаурусе). Язык и речь образуют единство: нет  языка - нет речи; нет речи - нет  языка; речь осуществляется средствами языка; язык реально существует лишь в речи.