Казакстанның саяси ойдың дамуы

Субъектінің саяси мәдениеттіигеруі осы мәселенің екінші жағын құрайды. Саяси мәдениетті игеру процесі  саяси қатынастар субъектісінің  саяси әлеуметтенуі саяси білім  алуы мен жеке саяси тәжірибесінің негізінде іске асуы мүмкін. Қоғамдық өмірдің жариялылығы мен демократиялығы осы процесс үшін қажетті шарттар болып табылады. Дегенмен, бұл шарттар саяси мәдениетті толықтай игеру үшін жеткіліксіз.

Саяси практикада саяси мақсаттар, әлеуметтік идеалдар мәнге ие. Олардың  қалыптасуында, теориялық анықтамасында  саясаттану дербес емес, өйткені олардың  мазмұны қоғамдық қатынастар жүйесінің  табиғатынан бой алады. Саясаттанудың  рөлі оларды саяси қатынастарда, саяси шынайылықта белгілеу мен практикалық саясат  тіліне аудару үшін қажетті теориялық және методологиялық негіздерді жете зерттеу болып табылады. Алайда, андықтан, мұнда саяси қатынас субъектілерінің түпкілікті мүдделеріне сай келмейтін, тиісті саяси жүріс – тұрысқа дағдыландыру мақсатында санасын манипуляциялау жолымен субъектіге таңылған жалған мақсаттарды қалыптастыру мүмкіндігі туындайды.

Қолданылған әдебиеттер:

1 Л.А. Байдельдинов «Теориялық  саясаттану» Алматы, 2005.

2 «Саясаттану білім пособиесі» Алматы, 2000.

3 «Қазақстанның саясаттану  энциклопедиясы» Алматы, 1998.

Саясаттану ғылымы

Саясаттану сөзі ("политология") гректін, «политика" және "логос" деген сөздерінен шыққан, саясат туралы ғылым деген мағынаны білдіреді.                                                                    

Басқа қоғамдық ғылымдардың  ішінде саясаттанудың орны ерекше. Себебі, адамзат тарихында саясат негізгі рөл аткарды. Оның дұрыс-бұрыстығы, сайып келгенде, адамдардын, халықтардың  тағдырымен тығыз байланысты. Мысалы, мемлекет агрессиялық, яғни басқыншылық  соғыс саясатын жүргізсе, оның салдары  бірнеше жылдарға созылатын қайғы-қасіретке  соқтыратыны даусыз. Керісінше, мемлекет ғылыми дәлелденген тиімді бейбіт саясат жүргізсе, еліне қолайлы, халқына  жайлы болары да белгілі.

дамзат саясаттың сиқырлы  сырын, құбылмалы кұбылысын өте  ерте заманнан түсініп-білгісі келді. Ежелгі Шығыс, антикалық дәуірдін ойшылдары  мемлекеттің, саяси биліктің мән-мағынасы неде және кімге қызмет етеді, қоғамдық құрылыстық қандай түрлері бар және олардың ең жақсысы, халыққа ең қолайлысы  қайсысы деген сияқты сауалдарға жауап іздеген. Бірақ ол кездегі  пайымдаулар негізінен діни-мифологиялық сарында болатын. Себебі, ертедегі адамдар  жер бетіндегі өмірге құдайдың құдіретінен  туған жалпы әлемдік космостық  тәртіптің ажырамас бөлігі ретінде  қарадық. Мысалы, Мысырда (Египетте), Вавилонда (қазіргі Ирак), Үндістанда, сол кездегі  мифтарға сүйенсек, басқарушының билік  көзі құдайда және ол жер бетіндегі  істерді реттеп, тындырып отырады. Көне Кытай мифы бойынша билік құдайдың құдіретімен жүргізіледі де, ал іске асырушы онымем байланысты император  болып есептелген. Ежелгі гректерде  ен алғашқы билікті жүргізуші  құдайлардың өздері болыпты-мыс.

Кейінірек адамзаттың іс-тәжірибесінің, ақыл-ойының, мәдениетінің дамуына 

байланысты саясаттың  ұғымдары, түсініктері,  тұжырымдамалары  пайда бола бастады. Қоғамдық - әлеуметтік және саяси құрылымы мен қатынастарының одан әрі күрделіленуі, материалдық  өндірістің, халық санының өсуі оның өміріне мемлекеттің тікелей  араласуына әкеліп соқтырды. Мұндай жағдайда ұлы ойшылдар саясатты ғылыми тұрғыдан түрініп, оны орынды пайдаланудың, мемлекетті тиімді басқарудың жолдарын іздестіре  бастады. Бұдан келіп саяси теориялар  туды.

Біздің з.б. бірінші мыңжылдықтың ортасында саясаты діни-мифологиялық танудың орнына философиялық-этикалық түсіну түрі келеді. Мұнда аса зор  еңбек еткендер — Конфуций, Платон, Аристотель сияқты ғұлама ғалымдар. Бұл  ойшылдар саясатты теориялық тұрғыдан зерттеп, оны этикамен тығыз байланыста қарады. Олар саясатты адамдардың мақсат-мүддесіне  сай келуге, адамгершілікке негізделуге  тиіс деп ұқты.

Әдетте, саясаттанудың негізін  қалаушы деп данышпан ғалым Аристотельді атайды. Өйткені ол өз заманында  лицей ашып, сонда саяси ғылымды  жеке пән ретінде оқытып, өзі жүргізді. «Саясат»  деген еңбек жазып, онда ежелгі грек мемлекеттерінің (онда әрбір  қала мемлекет болып есептелетін) саяси  жүйесін зерттеді. Дегенмен, ұлы  ғалым саясаттанудың пәнін қазіргі  біздің - түсінігіміздей басын ашып бере алмады. Ол саясаттың негізі адамның  өзімшіл, хайуандық табиғатында  жатыр деп ұқты. Жеке адам көзсіз құмарлыққа берілгіш келеді. Сондықтан  оның соқыр сезімін тежеп, жалпыға  ортақ игілікке, әділеттілікке жетуді жеңілдету, адамның адамгершілік қасиетін арттыру үшін саясат жүргізу керек  деп түсінді. Сонымең қатар ол саясаттану мәселелерін, фәлсафа (философия) мәселелерімен бірге қарады.

Орта ғасырда саясаттың  діни-этикалық түрі қалыптасады. Оның негізін салушы Фома Аквинский саяси  билікті құдай орнатады, бірақ  мемлекет басшылары кұдайдың калауына қарсы шықса, халықтың оларды құлатуына  болады деген байлам айтты.

Саясатты қазіргідей түсінуге мол үлес қосқан Италияның XVI ғасырда  өмір сүрген ойшылы Никколо Макиавелли болды. Ол саясатты теологиялық (құдайшылдық) түсіндіруден саяси ойды қоғамдағы  табиғи өмірден туған мәселелерді  шешуге бейімдеді. Саяси зерттеулердің  өзегі етіп мемлекеттік билікті  қойды және оны қалай қолға  түйрудің, пайдаланудың неше түрлі  әдіс-тәсілдерін керсетті. Соның арқасында  саясаттануды біздің казіргідей түсінуімізге жол ашылды.

еодализмнің ыдырап, капиталистік қатынастардың қалыптасу қоғамды  демократияландырып, жалпыға бірдей сайлау құқығын кіргізуге; көпшілік саяси партиялар мен қазыналардың кеңінен қанат жаюына, акпарат  кұралдарының өрістеуіне, ауқымы кеңейді, саясаттың қызметтері мен міндеттері күрделігіне түсті. Сондықтан саяси  құбылыстар мен процестерді арнайы зерттеуге, саясаттану теорияларын  жасауға тура келді. Бұл ретте  Дж. Локк, Ш.Л.Монтескье, Ж.Ж. Руссо, Т. Джефферсон, Т. Пейн, И. Кант, Гегель сынды көрнекті ғалымдар көп еңбек сіңірді.

Саясаттану XIX ғасырдың екінші жартысында өз алдына жеке пән ретінде  калыптасты,.Оған бұл кезде бихевиористік, тәжірибелік (эмпирикалық) әдістердің кеңінен пайдаланыла бастауы  зор ықпалын тигізді 1857 жылы АҚШ-тың  Колумбия колледжінде (кейін Колумбия университетіне айналды) профессор  Фрэнсис Либер "Тарих және саяси  ғылым" деген кафедра ашты. Соның  негізінде онда 1880 жылы саяси ғылымның жоғары мектебі құрылды. АҚШ-тағы сияқты 1872 жылыФранцияда мемлекеттік аппаратқа  арнайы қызметкерлер дайындайтын саяси  ғылымдар мектебі жұмыс істей  бастады. 1889 жылы Американың Саяси және әлеуметтік ғылымдар академиясы, 1903 жылы Америкалық саяси ғылымдар ассоциациясы құрылды.

XX ғасырдың басында саясаттану  бөлек академиялық пән ретінде  толық бөлініп шықты. Бұл ғылымның  халықаралық мәртебе алып, толыққанды  қалыптасуына ЮНЕСКО-ның басшылығымен 1949 жылы құрылған саяси ғылымдардың  халықаралық ассоциациясы зор  рөл атқарды. Ол саяси зерттеудің  белсенділігін арттыру жолында  казір де жемісті еңбек етуде.

Бүгінгі таңда АҚШ-тың, Шығыс  елдерінің барлық жоғары оқу орындарында  саясаттану жеке пән ретінде барлық факультеттерде міндетті түрде оқытылады, әлемнін ең ірі университеттері  оған мамандар дайындайды. Мысалы, АҚШ-та саясаттанудың мамандандырылған 26 саласы бойынша білім береді. Шетелдерде, әсіресе, бұл ғылымның қолданбалы түрі кең өріс алған. Оны бітірген маман  саясатшылар маңызды саяси шешімдердің  жобаларын сараптауға, партиялар  немесе басқа бірлестіктердің сайлау алдындағы бағдарламаларын талдауға, үкіметтік дағдарыстар мен халықаралық  қатынастардағы шиеленіс жағдайларының  себебін ашуға кеңінен пайдаланады.

Бұрынғы Кеңес елінде бұл  ғылымды партияға, халыққа қарсы, буржуазиялық ғылым деп айдар  тағып, оқытлаған болатын. Себебі, Кеңес  өкіметі, шын мәнінде, саяси сауалы адамдарды даярлауға мүдделі  болмады. Ондай жағдайда тоталитарлық жүйе 70 жылдаи артық дәуренін құра алмаған  да болар еді.

Бірақ бұдан ол кезде саяси  ғылымға еш көңіл бөлінбеген екен деген ой тумауға тиіс. Саясат мәселелері қаралып, зерттеліп жатты. Алайда, олар ғылыми коммунизм, тарихи материализм, Коммунистік партия тарихы сияқты коммунистік  идеологияға негізделген пәндердін  шеңберінен шықпайтын және ең алдымен  қандай әлеуметтік-саяси процестер  социализм мен коммунизмі әкелуі мүмкін, соның жолдарын іздейтін.

Саясаттануға деген көзқарас 80 жылдардын екінші жартысында бұрынғы  Кеңес Одағындағы түбегейлі реформаларға қоғамнын демократиялануына, тоталитарлық жүйенің күйреуі не байланысты өзгерді. 1989 жылдан Жоғары Аттестациялау Комиссиясында  саясаттанудан эксперттік кеңес  жұмыс істей бастады. 1990 жылы КСРО-ның  ғылым және техника бойынша мемлекеттік  комитеті "Саяси ғылымдар" деген  атпен саяси ғылым қызметкерлерінің тізімін ресми түрде бекітті. 1989-1990 оқу жылдарында Балтық бойы елдеріңде, 1990 жылдан бастап ТМД-ның басқа елдерінде  саясаттану оқытыла бастады. Қазір  Қазақстанның барлық жоғары оқу орындарында  дерлік бұл ғылым жеке пән ретінде  өтілуде. Әл-Фараби атындағы Қазақ Мемлекеттік  Ұлттық университеті және Абай атындағы Алматы Мемлекеттік педагогикалық  университетт бұл салада арнаулы  мамандар даярлайды.

Саяси билік пен қоғамның саяси жүйесі – саясаттанудың  негізгі зерттеу объектісі мен  пәніне жатады. Осылар арқылы қоғамның саяси өмірін анықтауға болады. Сондықтан  саясаттану қоғам өмірінің өте  қажетті  қызмет саласы туралы  білімді, түсінікті  қалыптастырады.. Оған жүктелген міндет әрі күрделі, әрі маңызды,.

Дегенмен, ғылыми әдебиеттерде ортақ қорытындыға келіп, оны  пән ретінде мойындаған пікір  әлі толық тиянақталған жоқ. Сондықтан  бұл пән туралы түсініктер алуан  түрлі бір біріне сай келмейтін  зерттеулер, бағыттар, саяси мектептер  баршылық.

1-ден . Саясаттануды пән  ретінде анықтағанда оның тікелей  мемлекетпен немесе саяси билікпен, қоғамдық немесе саяси партиялар  мен ұйымдар проблемаларымен  байланыстыра қарайтын шектеулі  шеңбердегі көзқарастарды атау  қажет.

2-ден. Бұл пәнге саяси  мәселелер мен саясат туралы  білімді ғана жатқызып қоймай, онымен  мәндес келетін табиғаты  жақын кейбір қоғамдық ғылымдардың  мәселелерін де жатқызуға болады.

Осыдан «саясаттану пәні»  нені зерттейді деген заңды сұрақ  өзінен-өзі туындайды. Оған жауап  қайтару ұшін ең алдымен «саясаттану» деген сөздің түпкі мағынасын  ашу қажет.

«Саясат» яғни «Политика» деген сөз – гректің «Politike»  деген сөзінен аударғанда мемлекетті басқару өнері деген мағынаны білдіреді. Ал «Logos» деген сөз  – ғылым, ілім деген мағынада қолданылады. Сондықтан саясаттану - саяси ғылым, немесе саясат туралы ілім деген түсінік  дейміз.

Саясаттану өз ерекшеліктерімен сипатталатын дербес бір пән. Оны  басқалармен араластырмай-ақ жеке дара оқып үйренуге болады. Мысалы, бұл ғылымда  саяси билік пен оның мәні, саяси  жүйе, жекелей және топтық түрде  билік жүргізу, көсемдік пен демократия, биліктің шексіз феномені сияқты, күштеу мен зорлық, авторитарлық модель түріндегі  билік пен құқықтық құндылықтар  және т.б. осындай мәселелер қарастырылады.

Саясаттануда түрлі сипаттағы  елдердің  қоғамдық-саяси жүйесін  даму ерекшеліктерін, олардың бір-біріне қабысып икемделуін, қоғамдардағы дау-жаңжалдар  мен дағдарыстарды реттеу жолдарын зерттейтін ғылым деп та атауға болады. Саяси оқиғаларды талдап таразылап, шындықты объективті тұрғыда ұғындырып, осы арқылы дағдарыстарды қалыпқа  келтіру бұл ғылымның басты мақсаты  деп санауға болады.

Сонымен саясаттану пәні қоғамның саяси саласын, оның даму заңдылықтарын  қазіргі саяси өмірді ұйымдастыруды, басқаруды, оның құрылысы мен жұмыс  істеуін зерттейді. Ол адамзаттың демократиялық  қоғамдағы құқығы, еркіндігі мен  міндеттер, жеке адамның саяси –  құқықтық жағдайы, оның саяси өмірге қатынасу тәселдері, саяси өзгерістердің  тұрлері, саяси мәлениетті қалыптастырудың  мазмұны мен жолдары, қазіргі  замандағы сан түрлі саяси  идеялық көзқарастар, жаңаша саяси  ойлаудың мәні. Қазіргі дүниежүзілік дамудың қозғаушы күштері туралы түсінік береді. Ол бұрынғы және қазіргі жүйелерді, адамның санасындағы, көзқарасындағы, мақсат-мүддесіндегі және мінез-құлық, іс-әрекеттіндегі  саяси өзгерістерді қарастырады. Ол бір жағынан жиналған, деректерді қорытады, екінші жағынан, құбылыстардан  өзара ұқсастығы бойынша болжам жасайды.

Сайып келгенде, саясаттану дегеніміз саясат туралы, саясаттың  адам және қоғам арасындағы қарым-қатынастары  туралы жинақталған ғылым. Ол саяси  биліктің қалыптасуы мен даму заңдылықтарын, оның жұмыс істеуінің түрлері  мен әдіс-тәсілдерін зерттейді.

Саясаттағы рационалдық  және иррационалдық секілді факторларды  да сараптайтын саясаттану. Ол, сондай-ақ, қазіргі таңда жетістіктерге  жету үшін қандай мақсаттарға сүйену қажет, іс қимыл сәйкестігі қалай  орындалады, «мүмкін еместіктің»  себеп салдары неде, басқа қандай саяси ойда-амалдар керек және қоғамның басты саяси құндылықтары неде деген сұрақтарға да жауап қайтарады.

Саясаттану құбылыстарға баға бергенде, ұйғарым жасағанда  идеологиядан, идеялардан тыс тұрады және асыра сілтеуден алуақ болады. Қайта мұндай нәрселердің саяси  процестерге, саяси институттарға  тигізетін кері ықпалдарын зертейді.

Мемлекеттердің бәрінде  өзге ғылымдарға қарағанда саясаттанудың  ұлттық ерекшеліктерге бір табаң  жақындығы бар. Себебі оның бақылау  байламдары, жасаған қортындылары, алға тартатын ұсыныстары сол мемлекеттің  өзіне ғана тән болып келеді. Ал оның басқа мемлекеттерде қолданылуы логикалық сараптау, әлеуметтік эксперименттер, интуиция арқылы тексеріледі. Сондықтан  әрбір елде плюралистік түрдегі  өзінің саясаттану мектебі болуы  мүмкін.

Жеке ғылым ретінде  саясаттанудың өзіне тән белгілері  болады. Ол - пәндік кескін мен зерттеу  объектісі ғана емес, сондай-ақ пәннің өзіндік, сипатын бейнелейтін және оның зерттелуіне айқындай алатын ұғымдары, категориялары мен танымдық заңдары, әдістері, құрылымы.

Адамзат тарихында саясат негізгі роль атқарады. Себебі кез  келген адам бір мемлекеттің шеңберінде өмір сүрген жағдайда сол елдің саясатынан тыс болатын адам жоқ.  Сондықтан, саясат қазіргі адамның қажеттілігі, талап – тілегі болады деген пікірмен келісеміз. Ол адамның тұрған жерінен, жұмысшылардың алғашқы ұжымынан басталып, мемлекетте, мемлекеттер  арасындағы саяси қатынастарда саяси  тұрғыдан басшылық етумен аяқталады.

Қазіргі саяси ғылымда  саясаттың табиғаттын түсіну өте  күрделі ұғым болып отыр.Саясаттың  қоғамдық құбылыс ретінде пайда  болуымен мәні жөнінде ғалымдар арасында әртүрлі көзқарастар бар. Соның  бірнеше бағыттарын  көрсеткен  жөн:

-          Теологиялық бағыт – мұнда  саясаттың пайда болуы, құдайдың  құдыретімен түсіндіріледі. 

-          Географиялық бағыт- Жан Боден,  Ш. Монтескье: Саясат геогроафиялық  себептерден пайда болды, бұл  құбылыс қоршаған ортаның ерекшеліктеріне  байланысты түсіндіріледі. 

-          Биологиялық бағыт - Н. Макиавелли, Т. Гоббс зерттеулері бойынша  саясаттың көзі адамдардың биологиялық  алғышарттарымен байланысты түсіндіруге  бағыт береді.Бұл бағытты жақтаушылар  саясатты ортақ игілік көпшіліктің  мүддесі үшін жеке адамның  өзімшілдік мінезін тізгіндеу  мақсатында пайда болған дейді.