Праблемы аграпрамысловага комплексу Рэспублiкi Беларусь i шляхi iх вырашэння у тый час

МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ

УА “ПОЛАЦКІ ДЗЯРЖАЎНЫ  УНІВЕРСІТЭТ”

 

 

 

 

 

Кафедра сацыяльна-гуманітарных дысцыплін

 

 

 

 

 

 

РЭФЕРАТ

па прадмету

«Гісторыя Беларусі»

на  тэму: « Праблемы аграпрамысловага комплексу Рэспублiкi Беларусь i шляхi iх вырашэння у тый час. »

 

 

 

Выканаў:                               студэнт гр. У10Бкз-6

                  Базыленка Вольга Мiкалаеўна                      адрас г. Полацк вул. Марыненка

                                                                                        д. 50 кв. 62

                                                                                        № зал. кнiжкi  У10250108175

 

 

 

 

 

Праверыў:                   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                Наваполацк 2011

 

 

 

Змест                                                                                                       

Уводзіны……………………………………………………………..…….................. 3

Глава 1   Мэты, задачы і эканамічны механізм аграрнай палітыкі …..…..…5

Глава 2   Рэалізацыя дзяржаўных праектаў і праграм, якія стымулююць развіццё АПК ……………………………………………………………………..….10

Глава 3   Праблемы аграпрамысловага комплексу …………………………13

Заключэнне ………………………………………………………………….………. 15

Спіс літаратуры ……………………………………..……..…………….……...........16

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Уводзіны

 

Галоўныя прынцыпы дзяржаўнай палітыкі нашай краіны вызначаны  Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь А.Г. Лукашэнка. Моцная, эфектыўная дзяржаўная ўлада, палітычная стабільнасць у нашай  краіне - важнейшыя ўмовы дзяржаўнага курсу на эвалюцыйнае і паступовае развіццё нацыянальнай эканомікі.

Беларусь з'яўляецца не толькі развітой індустрыяльнай краінай, але мае і значную аграрную складнік. Карані народа - матэрыяльныя і духоўныя знаходзяцца ў вёсцы. Ва ўсе гады, у тым ліку эканамічна складаныя, дзяржава дапамагала вёсцы і працягвае падтрымліваць сельскай вытворцы. Таксама гэта тычыцца і кадравага патэнцыялу.

Адзін з элементаў дзяржаўнай аграрнай палітыкі - стварэнне ўмоў для жыхароў сельскай мясцовасці, якія вастрэй за іншых адчуваюць: неразвітасць сацыяльнай інфраструктуры, транспартных паслуг, бытавога абслугоўвання. Ажыццяўляецца работа па ўвядзенню дзяржаўных сацыяльных стандартаў па ўсёй краіне з абавязковым улікам рэгіянальных асаблівасцей, каб узровень сацыяльнай абароны, забеспячэнне грамадзян харчаваннем, цяплом, камунікацыямі, транспартам, бытавымі паслугамі, работа ўстаноў адукацыі, аховы здароўя, культуры і іншыя гарантыі паляпшаліся.

Асаблівая ўвага дзяржава надае пытанням развіцця малых гарадоў. У іх прадугледжваюцца паскоранае развіццё будаўніцтва жылля і сферы паслуг, стварэнне новых працоўных месцаў. Рэгіянальная эканамічная палітыка прадугледжвае забеспячэнне росту дабрабыту насельніцтва незалежна ад месца яго пражывання, павышэнне ўзроўню комплекснага развіцця прадукцыйных сіл і канкурэнтаздольнасці эканомікі рэгіёнаў. Пры агульным росце ўзроўню дабрабыту насельніцтва важнейшай задачай становіцца апераджальнае павелічэнне даходаў і паляпшэнне ўмоў пражывання жыхароў тых рэгіёнаў, дзе гэтыя паказчыкі ніжэйшыя, чым у сярэднім па краіне.

Будзе праводзіцца мэтанакіраваная  палітыка стымулявання размяшчэння  новых прадпрыемстваў, філіялаў і  цэхаў дзеючых вытворчасцей, а  таксама пашырэння сферы прадпрымальніцтва, звязанага з абслугоўваннем насельніцтва, сельскай гаспадаркай, перапрацоўкай сельскагаспадарчай прадукцыі і выпускам прадукцыі з мясцовай сыравіны.

Мэтай гэтай працы з'яўляецца вывучэнне аспектаў дзяржаўнай аграрнай палітыкі і дазвол яе праблем. Асноўная задача такога аналізу - намеціць і выпрацаваць шляхі, якія дапамогуць павысіць эфектыўнасць і аб'ёмы вытворчасці сельскагаспадарчай прадукцыі, знайсці аптымальныя кіраўніцкія і кадравыя рашэнні для выканання гэтых задач.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Глава 1    Мэты, задачы і эканамічны механізм аграрнай палітыкі

Правядзенне мэтанакіраванай дзяржаўнай палітыкі спрыяе павышэнню эфектыўнасці выкарыстання рэсурсаў, рацыянальнаму  размяшчэнні сельскагаспадарчай вытворчасці, паляпшэнню забеспячэння насельніцтва харчаваннем і прамысловасці сыравінай, стабілізацыі рынкаў сельскагаспадарчай прадукцыі і прадуктаў харчавання, падтрымцы і абароне таваравытворцаў аграпрамысловага комплексу, стымуляванню тавараабмену, павышэнню жыццёвага ўзроўню сельскага насельніцтва.

Аграрная палітыка - гэта сукупнасць прынцыпаў і метадаў дзяржаўнага ўздзеяння на эканоміку аграпрамысловага комплексу, эканамічныя адносіны, развіццё сельскай інфраструктуры ў інтарэсах насельніцтва краіны, забеспячэння палітычнай стабільнасці і харчовай незалежнасці.

Мэта аграрнай палітыкі - забеспячэнне дынамічнага развіцця ўсіх сфер АПК (рэсурсазабяспечанасці, сельская гаспадарка, харчовая і перапрацоўчая прамысловасць, гандаль). Аграрная палітыка служыць для рэалізацыі наступных задач: забяспечыць харчовую бяспеку краіны; садзейнічаць рашэння сацыяльна-эканамічных праблем насельніцтва, якое пражывае ў сельскай мясцовасці; развіваць формы ўласнасці ў аграрным сектары; развіваць рынкавыя адносіны і метады іх эканамічнага рэгулявання; садзейнічаць фарміраванню, развіццю і рэгуляванню аграрнага рынку дзяржавы; ўзгадняць знешнеэканамічныя адносіны з краінамі - гандлёвымі партнёрамі; актывізаваць працэс навукова-тэхнічнага супрацоўніцтва ў аграрнай сферы, уключаючы селекцыю і насенняводства, павышэнне ўрадлівасці глеб, племянная справа, распрацоўку прагрэсіўных тэхналогій і тэхнічных сродкаў для раслінаводства, жывёлагадоўлі, меліярацыі, землеустройства, іншых галін АПК; ажыццяўляць падрыхтоўку і рэалізацыю інвестыцыйных праектаў, арыентаваных на паскарэнне аддачы укладзеных сродкаў і павышэнне канкурэнтаздольнасці прадукцыі АПК; каардынаваць дзейнасць у галіне навуковых даследаванняў, распрацоўкі прагнозаў развіцця АПК, падрыхтоўкі кадраў для аграрнай навукі і сельскагаспадарчых ВНУ, іншых навуковых і навучальных устаноў рэспублікі; выдаваць навуковыя працы, навучальныя дапаможнікі, рэкамендацыі сельскагаспадарчай вытворчасці, арганізоўваць семінары, канферэнцыі, дэманстрацыі новай тэхнікі і тэхналогіі; садзейнічаць абмену вопытам у вырашэнні рэгіянальных сацыяльна-эканамічных праграм; прыступіць да паэтапным стварэнні інфармацыйнай сістэмы з выкарыстаннем магчымасцяў Інтэрнэт і іншых спосабаў абмену інфармацыяй паміж суб'ектамі аграрнага рынку; ствараць умовы для забеспячэнні экалагічнай бяспекі АПК.

Асноўнымі напрамкамі аграрнай палітыкі дзяржавы з'яўляюцца: развіццё аграрнага рынку, вызначэнне мер па яго рэгуляванні; выпрацоўка бюджэтнай, крэдытна-фінансавай, мытнай, цэнавай, падатковай, страхавой палітыкі, якая спрыяе развіццю знешнеэканамічных адносін; стымуляванне попыту і прапановы на сельскагаспадарчую прадукцыю і прадукты харчавання; вызначэнне, з улікам міжнародных абавязацельстваў, узгодненых пазіцый у знешнеэканамічных адносінах; развіццё навукова-тэхнічнага супрацоўніцтва і інфармацыйнага забеспячэння; стварэнне эканамічных умоў для ажыццяўлення ўзаемавыгадных інвестыцыйных праектаў; каардынацыя ў галіне падрыхтоўкі і перападрыхтоўкі кадраў; павышэнне даходнасці сельскагаспадарчых таваравытворцаў; паляпшэнне ўмоў працы ў АПК; рашэнне сацыяльна-эканамічных праблем насельніцтва, якое пражывае ў сельскай мясцовасці; ўдасканаленне нарматыўна- прававой базы, звязанай з функцыянаваннем агульнага і ўнутранага рынку сельскагаспадарчай прадукцыі і прадуктаў харчавання, асноўных відаў спецыяльных матэрыяльна-тэхнічных рэсурсаў, навукова-тэхнічным супрацоўніцтвам, сацыяльным становішчам работнікаў аграрнага сектара. [4, c. 688]

Эканамічны механізм аграрнай палітыкі накіраваны на ўзгадненне бюджэтнай, падатковай, мытнай, крэдытнай, цэнавай палітыкі, сістэмы страхавання ў АПК. Цалкам абгрунтаванай з'яўляецца неабходнасць ажыццяўлення фінансавай падтрымкі на аграрным рынку з адмысловага фонду падтрымкі сельгасвытворцаў.

Так як у большай частцы вытворцаў паўстане настойлівая патрэба ў ажыццяўленні укладанняў, якія немагчыма ажыццявіць за кошт уласных сродкаў. Падатковае рэгуляванне на нацыянальным узроўні звязана з удасканаленнем падатковай сістэмы, якая спрыяе развіццю сельскагаспадарчай вытворчасці.

Адно з напрамкаў  работы - стварэнне спрыяльных умоў для крэдытавання аграрнага сектара, фарміраванне адзінай цэнавай палітыкі, якая спрыяе максімальным патаннення прадуктаў харчавання для гараджан і гнуткага рэгулявання цэнавых адносін на харчовым рынку.

Сістэма і механізм рэгулявання  даходаў сельскагаспадарчых таваравытворцаў  ажыццяўляюцца з улікам канкрэтных умоў вытворчасці і фінансавых магчымасцяў дзяржавы і прынятай мадэлі эканамічных адносін.

Праводзіцца мэтанакіраваная фінансавая падтрымка таваравытворцаў АПК у мэтах асваення новых тэхналогій, развіцця рынкавай інфраструктуры, ажыццяўлення кансультатыўна-інфармацыйнай дзейнасці, а таксама такіх кірункаў, як селекцыя і насенняводства, племянная справа, абарона раслін, правядзенне меліярацыйных, ветэрынарных, фітасанітарных і іншых мерапрыемстваў.

Падтрымка аграпрамысловага комплексу  праводзіцца на базе мэтавых праграм. Найбольшы цікавасць уяўляе інвеставанне найбольш перспектыўных праектаў, якія прадугледжваюць павелічэнне вытворчасці збожжа, мясамалочнай і іншай сельскагаспадарчай прадукцыі і прадуктаў харчавання.

 Ажыццяўляюць дзяржаўнае кіраванне ў галіне АПК: Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь, Урад Рэспублікі Беларусь, Міністэрства сельскай гаспадаркі і харчавання, мясцовыя Саветы дэпутатаў, выканаўчыя і распарадчыя органы, іншыя дзяржаўныя органы ў адпаведнасці з заканадаўчымі актамі РБ.

 

Дынаміка развіцця аграпрамысловага комплексу Беларусі як аб'екта дзяржаўнага рэгулявання.

Аграпрамысловы комплекс (АПК) - сукупнасць звязаных паміж сабой грамадскім падзелам працы галін эканомікі, якія забяспечваюць ўзнаўленне прадуктаў харчавання і прамысловых прадметаў спажывання з сельскагаспадарчага сыравіны ў адпаведнасці з патрэбамі грамадства і попытам насельніцтва. [1. c 775]

Аграпрамысловы комплекс Беларусі ўключае: сельская гаспадарка (раслінаводства і жывёлагадоўля), перапрацоўчую  прамысловасць (харчовая, мукамольна-крупяная, камбікормавая, першасная апрацоўка лёну), абслуговую сферу (вытворча-тэхнічнае, меліярацыйныя, землеўпарадкавальную, навуковае, аграхімічныя, ветэрынарны, будаўнічае, гандлёвае і іншыя віды абслугоўвання). Прыярытэтамі ў развіцці АПК Беларусі з'яўляюцца жывёлагадоўчы, ільняны, збожжавай, бурачнацукровых і маслорастительный комплексы.

Асноўны комплексообразующей галіной  аграпрамысловага комплексу з'яўляецца сельская гаспадарка. І хоць у валавым  ўнутраным прадукце краіны доля сельскай гаспадаркі складае менш за 8%, значнасць галіны вялікая з улікам яе сацыяльнай ролі. Цалкам забяспечваецца харчовая бяспека краіны. Завозіцца ў асноўным толькі прадукцыя, якая ў сілу прыродна-кліматычных умоў у краіне не вырабляецца.

У выніку якое ажыццяўляецца ў сістэме АПК комплексу мер па падтрымцы сельскай гаспадаркі за апошнія чатыры гады ўзрасла вытворчасць асноўных відаў харчовай прадукцыі. У краіне захоўваецца і развіваецца буйное сельскагаспадарчую вытворчасць.

Прыняцце Кодэкса аб зямлі стварыла ўмовы для рацыянальнага выкарыстання сельскагаспадарчых зямель. У цяперашні час больш дынамічна ідзе рэфармаванне стратных гаспадарак, вялікую падтрымку атрымалі фермерскія і асабістыя падсобныя гаспадаркі.

Сельская гаспадарка спецыялізуецца на вытворчасці прадукцыі жывёлагадоўлі (малако, мяса), а таксама на вырошчванні лёну і бульбы. Шырокамаштабнае развіццё атрымала апрацоўку збожжавых і агароднінных культур, цукровых буракоў, рапсу і кармавых культур.

Сярод краін СНД Беларусь займае трэцяе месца (пасля Расіі і Украіны) па вытворчасці лёну.

Перапрацоўчая прамысловасць ўключае буйныя падгаліны мясной, малочнай, харчасмакавай, рыбнай, мукамольна-крупяной, камбікормавай прамысловасці і першаснай апрацоўкі лёну.

З 2001 года ў Беларусі пачаўся рост аб'ёмаў вытворчасці прадукцыі. Няўхільнае тэндэнцыю нарошчвання аб'ёмаў маюць такія культуры, як цукровыя буракі, рапс, гародніна.

Назіраецца стабільны рост вытворчасці сельскагаспадарчай прадукцыі, які ў значнай меры абумоўлены ўмацаваннем матэрыяльна-тэхнічнай базы сельгаспрадпрыемстваў. У структуры вытворчасці з невялікім перавагай пераважае раслінаводства.

Створана база для  далейшага ўстойлівага развіцця аграрнай галіны, забяспечыла рост вытворчасці практычна ўсіх відаў  сельскагаспадарчай прадукцыі: напоўнены ўнутраны харчовы рынак; вытворчасць асноўных відаў сельскагаспадарчай прадукцыі.

У першым паўгоддзі гэтага 2009 года вытворчасць прамысловай  прадукцыі ў аграпрамысловым  комплексе Беларусі вырасла ў  супастаўных цэнах на 10,7% у параўнанні з аналагічным перыядам мінулага года па дадзеных Міністэрства сельскай гаспадаркі і харчавання Беларусі.

Арганізацыі Мінсельгасхарча  вядуць працу па павелічэнні паставак малочнай і мясной прадукцыі на экспарт. Асноўным спажыўцом гэтай прадукцыі  па-ранейшаму выступае Расея. У гэтым годзе ў прагнозныя балансы попыту і прапановы на мяса і мясапрадукты, малако і малочныя прадукты Саюзнай дзяржавы ўнесены змены па структуры і аб'ёмах паставак асобных відаў беларускай прадукцыі на расейскі рынак.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Глава 2   Рэалізацыя дзяржаўных праектаў і праграм, якія стымулююць развіццё АПК

Харчовая бяспека дзяржавы гарантуецца нацыянальнымі праектамі і дзяржаўнымі праграмамі, прынятымі ў адпаведнасці з заканадаўствам Рэспублікі Беларусь і зацверджанымі Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь, Саветам Міністраў Рэспублікі Беларусь. Рэалізацыя праграм, якія стымулююць развіццё аграрнага сектара, дазволіць абнавіць сацыяльную і вытворчую сферы, забяспечыць умовы ўстойлівага развіцця сельскай тэрыторыі, павысіць даходы насельніцтва, прэстыжнасць пражывання на сяле, а таксама палепшыць дэмаграфічную сітуацыю. Разгледзім мэты і задачы некаторых іх іх.

Развіццю аграпрамысловага комплексу спрыяе рэалізацыя шэрагу маштабных праграм. Асаблівай увагі  з боку дзяржавы патрабуюць праблемы развіцця малых гарадоў, вырашыць якія заклікана Праграма развіцця малых і сярэдніх гарадоў. У ёй прадугледжваюцца паскоранае развіццё будаўніцтва жылля і сферы паслуг, стварэнне новых працоўных месцаў. Праводзіцца мэтанакіраваная палітыка стымулявання размяшчэння новых прадпрыемстваў, філіялаў і цэхаў дзеючых вытворчасцей, а таксама пашырэння сферы прадпрымальніцтва, звязанага з абслугоўваннем насельніцтва, сельскай гаспадаркай, перапрацоўкай сельскагаспадарчай прадукцыі і выпускам прадукцыі з мясцовай сыравіны.