Философия пәні және негізгі мәселелері

2.Ол, дүние құрылымының бастапқы  негiздерiн қарастырады. Дүние қандай, оның мәнi,мазмұны қандай

3.Философия өмiрдiн әсерiмен, жаңа  фактiлердiң әсерiмен өзгередi, ал  оның таным әдiстерi ақыл–ой мен интуиция(мифте – сезiм,қиял болса; дiнде – сенiм және сезiм).

4.Философиялық танымның эмпирикалық(тәжiрибе) негiзi,базасы – жеке ғылымдармен, қоғамдық – тарихи практика.

Жоғарыда айтқанның ескере отырып философияға келесi анықтамалар беруге болады Философия – бүкiл адамзаттың даналық ой – пiкiрлерi, талғамы, дүниетанымы, көзқарасы. Философия – жалпыадамзаттық iлiм, адамзаттын рухани табысы. Философия – жалпы теориялық iлiм, ол объективтi шындықтың жалпы зандылықтарын зерттеп, теориялық қорытынды жасайды. Философия – материя мен сана,таным мен болмыс, адам мен қоғам жайлы адамзат ой санасының дамуы барысында жинақталған,жүйеленген ғылыми ой – пiкiрiдiң теориялық жиынтығы. Философия – бүкiл әлемдi, оның басты салалары (табиғат, қоғам, адамсанасын) тұтас құбылыс ретiнде алып, оның жалпы зандылықтарын ашып, объективтiк шындық жөнiндегi белгiлi қағидалар жүйесiн қалыптастыратын ғылым. Бұл философиялық сұрақтардың iшiнде әң маңызды орынды «адам және әлем» мәселесi алады.Өйткенi, философия iлiмi бүкiл дүниенiң құрылымын, даму орынын, оның өзiнде адамдардын алатын орынын, оның iскерлiгiн қарастырады.

Философияны шешетін бір қатар маңызды мәселелері бар. "Философияның негізгі мәселелері" деп аталатын олардың кейбіреулері мыналар:

– Дүниенің алғашқы, іргетастық негізі не?

– Бізді қоршаған дүние таныла ма?

– Адам өмірінің шынайы мағынасы неде?

– Тұтастай дүние мен оның кейбір тұстарының ғылыми зерттелуінің негізгі қатынасы қандай?

Философияның бұл мәселелері өзара тығыз байланыста болады. Сондықтан негізгі мәселе ретінде олардың біреуін алдыңғы орынға шығаруға болмайды. Философияның негізгі мәселесін тұжырымдаудың бұлардан өзге де жақтары болған және қазір де бар.Мысалы, ізгілік пен жауыздық, зорлық және келісім, өмірдің мәні және басқа мәселелер.

Философия пәнінің зерттейтін сұрақтары: болмыстың өмір сүру жағдайы, материя, оның формалары, сана және сансыздық, адам, оның өмірдегі мәні мен әлемдегі алатын орны, жан рухани өмірі, қоғам, табиғат, өркениет, экология, диалектика және оның заңдары.Энгельстің тұжырымдауы бойынша философия негізгі сұрағы ойлаудың болмысқа, рухтың табиғатқа қатынасы.

Философияның негiзгi мәселесiнiң мәнi шындықтың екi жағынан туып тұр – объективтiк,материалдық және субъективтiк, идеялық; ойлаудың болмысқа қатынасы немесе сананың материяға, рухтын табиғатқа қатынасы деуге болады.Бұл мәселенiң екi қыры бар бiрiншi қыры нақтылықтың бастақы себебi неде,дүниенiң негiзi ретiнде ненi алуға болады; ал екiншi қыры дүниенi танып бiлуге болама деген сұрақ. Философияның негiзгi мәселесiнiң бiрiншi жағынаң–дүниенiң мәнi,табиғаты туралы – онтологиялық мәселеден екi қарама – қарсы көзқарастар туып отыр,олар идеалистер мен материалистер. Бiрiншiлер дүниенiң бастамасы, негiзi абсолюттi рух, дүниежүзiлiк ақыл – ой, адам санасынаң тыс және тәуелсiз материалды емес тек рухани, идеалды субстанция, Құдай (объективтiк идеалистер Платон, Г.Гегель, Фихте, Шеллинг) немесе адамның өзiнiн санасы (субъективтiк идеалистер Д.Беркли, Э.Мах, Р.Авенариус, Д.Юм ). Ал екiншiлерi, дүниенiң бастамасы, негiзi тек материалды субсанция ғана,өйткенi ол мәнгi, жасанды емес, және жойылмайды су, ауа, жар, от,атом (тұрпайы материалистер Гераклид, Демокрит); механикалық санауда болатын зат (метафизикалық материалистер Ф.Бекон, Т.Гобс,Ж.Ламетри, Д.Дидро); сан алуан түрлi объективтiк нақтылық (диалектикалық материалистер Маркс,Энгельс,Ленин). Философияның негiзгi мәселесiнiң екiншi жағы – дүниенiң танымалдығы туралы – гносеологиялық мәселеге келетiн болсақ, бұл сұраққа көптеген философтар мақұлдаған жауап бередi. Бiрақ, дүниенi танып бiлу адамның танымдық мүмкiндiктерiмен шектеледi (скептиктер), немесе «өзiндiк» заттарды объективтi танып бiлу мүмкiн емес деп есептейтiн ойшылдар (агностиктер Д.Юм, И.Кант) да болды.

Философия біздің өмірлік тәжірибеміздің бір бөлігі болып табылады.Біз мұны мойындасақ та, теріске шығарсақ та философиялық ой-толғаулар біздің күнделікті өмірімізді толықтырып, адамзат дамуының бүкіл ұзақ жолы ілесіп келеді. Әлемнің рационалды түсіндірулеріне ең алғаш қадам жасағандар дүние құрылымы туралы ерекше ілімдерді тудырған мысырлық, вавилондық, үнді және қытай ойшылдары болды. Мысалы, ертедегі вавилондық матеметиктер мен астрономдар әлемнің глеоцентристік картинасын қалыптастырып, алгебра, геометрияның негізін қаладығквадраттық және кубтық түбірден шығару тәсілдерін меңгерді.  
Ғылым философиясы—ғылымды адам іс-іәрекетінің ерекше аясы және ұдайы дамудағы білімнің жүйесі деп қарайтын философияның тарауы. Ғылымда білімді философияның гносеологиялық және методологиялық тұрғыдан зертеудің аздаған тарихы болғанымен, Ғылым философиясы –соңғы кезде 20 ғасыр кеңінен тарй бастады. Ең алғашқы бұл термин логикалық позитивтер деп аталатын философтардың еңбектерінде қолданылып, ғылым тілін философиялық тұрғыдан зерттеулер тек ғана формальдық (математикалық) логика шеңберінде болуы керек. Ал ғылыми ғымдарды эмпирикалық, тәжірибе, байқау арқылы түсіндіруге болады деп түсіндірілді. Ғылым, бұл концепция бойынша— адамның ең жоғарғы ісі, ал ғылым философияның бір ғана функциясы осы жеке ғылымдарда, логикалық, методологиялық тұрғыдан қамтамассыз етілуі. Бері келе ғылым философиясы біржақты екендігі байқалғаннан кейін оның проблематикасына өзгерістер енгізілді. Қазіргі кезде ғылым философиясы ғылымның құрылымы мен қатар, оның тарихын зерттеуге бет бұрып отыр. 
Ғылыми таным өзгешелегі Кейде ғылыми білім өзге біліми салаларымен салыстырғанда өзінің жоғарғы дәлдігімен ерекшелеледі деп айтылады. Бұл рас болғанымен шешуші рөл атқармайды. Бүгінгі күні техникада ғана емес, қоғамдық басқар жүйесінде де матиматкалық есептеулер,статистикалық мәліметтер, бүге-шүгесіне дейін дәл есептелген оспарлар мен бағдарламалар қолданылады. Дәлділік нақтылыққа қатынастың белгілі бір тәсілі ретінде күделікті өмірге де енді: темір жол және авиация кестелері дәл болып табылады, ол мемлекет қызметкерлеріне де, станоктағы жұмысшыға да, бухгалтер мен дәрігерге де қажет. Ғылыми таным абстрактылы ұғымдармен жұмыс жасаса, көркемдік таным нақтылы тірі адамды бейнелі, көрнекілік тұрғыдан қарастырады деген пікір қалыптасқан. Абстракциялықтан нақтылыққа көшу әдісі. Әрбір теорияның негігі тұжырымдары, яғни оның пастулуаттары, принциптері мен аксиомалары осылардан туындайтын бүкіл білімнің іргетасын құрайды. Сондықтан да бұл тұжырымдарға енген абстракциаларды фундаментальды (іргелі) деп атайды. Әрбір ғылыми теорияның абыройы түпкі фундаментальдық абстрциялар қаншалықты дұрыс қалыптасқанына, олардың зерттелетін обьектілір арасындағы терең ішкі байланыстарын қаншалыұты дұрыс бейнелейтініне байланысты. «Абстрактылы» және «нақтылы» деген қарама- қарсы категориалардың терең диалектикалық бірлігін анықтай отырып, К. Маркс былай деп жазады: «Нақтылық – көптеген анықтамалардың синтезі болғандықтан, «алуантүрлілік тұтастығының» жалғасы болғандықтан ғана нақтылық».  
         Зертеудің тарихы және логикалық әдістері неокантшыл философтар Риктер мен Виндельбанд және сыншыл роционализм көсемі Поппер айтқандай бірін -бірі теріске шығармайды, керіснеше, бірін -бірі толықтырады. Осылайша дамушы және қызмет етуші жүйелердіі зертеудегі тұтастықты бекіту үшін және жүйелерді функционалдық, тарихи-генетиалық көзқарас тұрғысынан сипаттайтын теорияларды келісімге келтіру үшін негіз қалптасады. 
         Үлгіліеу әдісі және жүйелік прнципі. Қандай да бір себептер мен тікелей зертеуге көнбейтін әйтеуір бір обьекті зерттеу қажет деп алайық , сонда үлгілеу үдерісі қолданылады . Мұндай үлгілер көбіне математикалық үлгі болып табылады және өзіне арнайы бағдарламалар мен қазіргі кезде тез қимылдайтын ЭЕМ –ын қолдануды қажет етеді. Жүйелілік басқарудың басты міндеті күрделі прототипті дұрыс қарапайымдандыру мен зерттеуге оңай үлгінің қарапайым түрін құрастыру екендігін көрсетеді. Ол зерттеу барысында ешқандай ақпарат жоғалтпайтындай, оның күрделі жүйелік прототипке қайта өту мүмкіндігінің міндетті түрде сақталу шартын қанағаттандыруы тиіс. Үлгілеу әдістері үлгі типтері сияқты қазәргә ғылымда өте алуан түрлі. Мұнда жалпы философиялық және методологиялық мәселе әр түрлі материалдық, белгілік жүйелердің ө зара байланысын терең түсінуге жетуде.Бұл түсініктің негізі қарама қайшылықтың өзара байланысы мен тұтастығы алуан түрліліктің бірлігі философиялық принциптері болып табылатыны анық.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Философия біздің өмірлік тәжірибеміздің бір бөлігі болып табылады.Біз мұны мойындасақ та, теріске шығарсақ та философиялық ой – толғаулар біздің күнделікті өмірімізді толықтырып, адамзат дамуының бүкіл ұзақ жолы ілесіп келеді. Философия б.з.д. VІ-V ғасырларда қалыптасты, осы кезден бастап адазат әлемі туралы, ондағы өзнің орны мен тағдыры туралы рационалды көзқарас қалыптастыра бастады.

Философия негізгі пәні мен объектісі адам және оның әлемдегі орны. Философия негізгі мәселесі, бұл сұрақтың  екі жағы бар: бірінші жағы дүниенің негізі, бастамасы не–идея, рух па әлде материя ма деген онтологиялық (болмыстық) сұрақ  қояды, екінші жағы адам баласы дүниені танып біле алама әлде танып біле алама деген гносеологиялық (танымдық) мәселе көрінеді.

Философиялық білім жүйесін мына төменгі бөлімдерге бөлуге болады:

• онтология –   әлем, болмыс туралы жалпылама, қозғалыс туралы және оны қозғаушы ғаламдық күш туралы, оны ұйымдасуының жалпы заңдары туралы ілім.
• гносеология – таным туралы, оның негіделуі, оның мүмкіндіктері мен шекарасы жөніндегі ілім.
• әлеуметтік философия – қоғам туралы, оның негізгі сфералары, оның адам мен табиғатпен өзара байланысы туралы ілім.
• антропология – адам туралы, оның табиғаты және іс–әрекетін ұйымдастыру туралы ілім.

Философия пәні, оның мақсаты— қазіргі логиканың идеяларын, әдістері мен апаратарын ғылыми тануға қолдану . Ғылыми таным логикасы— ғылыми теориалардың  олардың компонентерін: анықтамалардың, топтастырулардың, ұғымдардың, заңдардың логикалық құрлымын зерттейді, осы компоненттер арасындағы логикалық байланытарды анықтайды, теориалардың қайшылықсыздығы мен толықтығы туралы ғылыми болжамдардың қалыптасуы, оларды тексерудің әдістері туралы мәселені қарастырады. Ғылым танымның қорыту, түсіндіру, абстракция , идеалдандыру сияқты әдістерінің логикалық аспектілеріне талдау жасайды. 
Бұрыннан белгілі проблемаларда басқа жаңадан пайда болған ғылыми білімдерге көңіл бөледі, оның қалыптасу процестерңн қарастырады. Ғылымның теориялық сатысының белгілі мөлшерде тәжірибеден тәуеліз, жеке, дербес екендігін мойындап, жаңа ғылыми білім алуда, тәжірибе арқылы дәлелдеуге мүмкіндігі болмайтын дүниеге көзқарастың, методологиялық принциптердің бар екендігін мойындайды. Бірақ ғылымның даму заңдылығын оның функцияларын дұрыс түсіндіре білетін тек ғана диалектикалық көзқарас. 
Қазіргі кезеңде ғылыми техникалық революцияның дамуы, ғылымның элементтік функциясының кеңеюі, ғылымдағы терең, түпкілікті өзгерістер және олардың адамның, қоғамның, басқа істермен, мәдениеттің әртүрлі формалырымен байланысы ғылым философиясы алдына көптеген мәселеерді қойып отыр. Сондықтан да ғылым философиясы логикалық –гнесиологиялық мәселелерді зерттеумен қатар , ғылымның әлеуметтік философиялық және этикалық мәселелеріне қарауы қажет. Сонымен қатар ғылым туралы ғылым, ғылымның социологиясы, ғылым психологиясы, ғылым логикасы, жартылай мотодология сияқты білім туралы философияның шеңберінен шығып, өздеріне тән әдістер арқылы зерттелді. Бірақ бұл білім тарауларының философиямен байланысы үзілмейді, қайта тереңдей түсті.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Пайдаланылған әдебиеттер

1. Философия / Ғабитов Т.Х. – Алматы: Реаритет, 2006.

2. Әлемдік философиялық  мұра, 13 том – Алматы, 2006.

3. Әлемдік философиялық мұра, 15 том – Алматы, 2006.

4. Фалсафа тарихы / Есім Ғ. – Алматы, 2003

5. Философия / Тұрғымбаев Ә.Х. – Алматы: Білім, 2001.

6. Философиялық  сөдік – Аматы, 1996.