Арал теңізі мәселелері жөніндегі
келісім
Уикипедия — ашық энциклопедиясынан
алынған мәлімет
Арал теңізі мәселелері
жөніндегі келісім – Қазақстан Республикасының Президенті Нұрсұлтан Назарбаевтың ұсынысымен Орталық Азия елбасыларының 1993 жылдың қаңтарында Ташкент қаласында қабылдаған шешімі
бойынша 1993 жылғы 26 наурызда Қызылорда қаласында өткен Арал теңізі мәселелері жөніндегі 1-конференцияда
жасалған келісім. Ол «Арал теңізі және Арал аймағы мәселелерін, экологиялық сауықтыруды,
аймақтың әлеуметтік – экономикалық дамуын
қамтамасыз етуді бірлесіп шешетін ортақ
шаралар туралы Келісім» деп аталды. Келісімге
Қазақстан Республикасының Президенті
Н.Ә. Назарбаев,
Қырғыз Республикасының Президенті Ақаев, Тәжікстан Республикасы Жоғарғы Кеңесінің
төрағасы Э.Ш. Рахмонов, Өзбекстан Республикасының Президенті
И.А. Каримов, Түрікменстан Президенті С.А. Ниязов қол қойды. Келісімнің арнайы
баптарында Арал теңізі айдынындағы экологиялық дағдарысқа
байланысты негізгі мәселелер нақтылы
қаралды. Апаттың алдын алуға, қоршаған
ортаны сауықтыруға және Арал аймағының
әлеуметтік – экономикалық дамуын қамтамасыз
ететін, денсаулық сақтау, тұрмыстық қажеттіктерді
өтейтін істерге тікелей назар аударылды.
Келісімді орындаудың алғашқы шарты есебінде Халықаралық Арал қоры, Арал теңізі мәселелері жөніндегі
мемлекетаралық кеңес құрылып, олардың
ұйымдық мәселелері шешілді. БҰҰ-ның Бас хатшысына Орталық Азия елбасыларының атынан Үндеухат жолданды. Онда Аралды сақтап
қалуға, Арал аймағының келелі мәселелерін
шешуге арналған шараларға дүниежүзілік
қауымдастықтың назары аударылды.
Арал теңізі мәселелері жөніндегі
мемлекетаралық кеңес
Уикипедия — ашық энциклопедиясынан
алынған мәлімет
Арал теңізі мәселелері
жөніндегі мемлекетаралық кеңес – Арал мәселелерімен айналысатын Орталық Азия елдері (Қазақстан, Өзбекстан, Қырғызстан, Түрікменстан) Елбасылары кеңесінің атқарушы
органы. 1993 ж. 26 наурызда Қызылорда қаласында құрылған. Кеңеске
Орталық Азияның әр республикасы үкімет
басшыларының орынбасарлары бастаған
5 адам және бақылаушы ретінде Ресей Федерациясының өкілдері енді. Мемлекетаралық
кеңесті әр жылда Орталық Азия елдерінің
біреуі алфавит тәртібі бойынша кезекпен басқаратын
болып шешілді.[1]
Арал теңізін
сақтау жөніндегі халықаралық шаралар
Уикипедия — ашық энциклопедиясынан
алынған мәлімет
Арал
Арал теңізін
сақтау жөніндегі халықаралық шаралар, Арал апатынан зардап шеккен
елдер басшыларының іс-қимылдарына көмектесуге
бағытталған алғашқы халықаралық келісім 1990 жылдың 24–26 қаңтарында БҰҰ-ның қоршаған орта Бағдарламасының
(ЮНЕП) ұсынысымен жасалды.
Бұл халықаралық құжат «Арал теңізін сақтауға арналған
нақтылы іске дайындыққа қатысу» деп аталды. 1990 жылғы 11–12 қарашада Хаттамаға қол қойылып,
келісім заңды түрде бекітілді. Келісім
бойынша дүниежүзілік дәрежедегі оқымыстылар
мен мамандардың қатысуымен «Диагностикалық
құжат» жасалды. Бұл үлкен ғылыми-тәжірибелік
зерттеу Арал апаты кеселінің бетін ашып берді,
нақтылы іске бағдарлама жасауға себін
тигізді. «
Диагностикалық құжат» 1992 ж. 4 тамызда ЮНЕП-тің басқаруымен Женева қаласында бекітілді, оған Қазақстан Республикасы атынан Ұ.Қараманов, К.Салықов, Н.Мұқитанов қол қойды. Келесі сатыда Дүниежүзілік Банк пен ЮНЕП, ПРООН, ЮНЕСКО, т.б. мекемелер қосыла отырып,
Орталық Азия елдерінің мемлекетаралық
кеңесінің және халықар. Арал қорының
басшылығымен «Арал теңізі мәселелеріне нақтылы
көмек бағдарламасын» іске қосты. Бұл
тарапта 7 бағдарлама, 18 жоба жасалып, ауқымды жұмыс
қолға алынды.[1]
Арал экологиясы
Уикипедия — ашық энциклопедиясынан
алынған мәлімет
Арал экологиясы – шөлейт аудандарда суды көп қажет ететін
өндірістерді орналастырудағы стратегиялық қателіктердің нәтижесінде
пайда болған экологиялық жағдай. 1961 жылға дейін Арал теңізінің көп жылдық орташа деңгейі 53
абс. м, орташа аумағы 66,1 км², көл. 1062 км3 болған. Өзендердің теңізге құйылу мөлшерінің кемуі, теңіздің
су деңгейінің азаюына, оның 2-ге бөлінуіне
әкеп соқтырды. Енді ол Үлкен Арал және Кіші Арал болып аталады (1992 ж.). Бұл 2 көлдің
арасын бөліп тұрған құрғақ жердің ауданы
жылдан-жылға ұлғаюда. Арал теңізінің
тартылуы және оңтүстік ендікте суғармалы
егіндік жерлердің көбеюі қуат, жылу, ылғал
алмасуының тапшылығы сол өңірдің экологиясын
және ландшафты мен ауа райын өзгертті.
1970 ж. Арал теңізіне құйылатын өзен суының
көл. 7 – 11 км3-ге дейін азайса, ал 1980 ж. теңізге
құятын өзен сулары мүлдем сарқылды. Су
тазартудың және бірнеше рет пайдаланған
сулардың шығыны шөлді жерлерді жарамсыз
батпақ шалшыққа айналдырды. Ғарыштан түсірілген суреттерді талдағанда
1985 ж. табиғи көлдің саны 28 (аумағы 287,48
км²), антропогендік көлдің саны 195 (аумағы
6421,71 км²), ал қолдан жасалған Сарықамыс
және Арнасай көлдерінің су қорының көл. 55
км3 болды. Жылдық түсетін ылғал мөлшері
де өзгерді. Мыс., 1950 – 59 ж. ақпан – наурыз
айлары ылғал көп түсетін, ал қыркүйек
ең аз жауатын кезі болса, 1970 – 79 ж. жауынның
көп жауатын кезі сәуір айына, аз түсетін
айы шілдеге сәйкес келді. Тұздың атмосфераға таралуы 6 – 7 есе өсті. Арал өңіріндегі
жаз айларындағы ең жоғ. темп-ра орта есеппен
1,8 – 2,5°С-қа жоғарылады. Бұл жалпы дүние
жүзіндегі жылудың көтерілу тенденциясына
байланысты болуы да мүмкін. Сырдария атырауы мен Қазалыда жылдық орташа салыстырмалы
ауаның ылғалд. 15 – 20%-ға, ал 1960 жылдан Арал
қ-нда 25 – 30%-ға азайды. Бұл жағдай Арал
құмды аймағындағы конденсаттық ылғалды
азайтты. Соның нәтижесінде жер қыртысының
сулануы және шөл өсімдіктерінің ылғалдануы
едәуір қысқарды. Теңіз жағасындағы аймақта
көктем және күз кезінде теңізден келетін
бриздер мүлдем жойылды. Өйткені көктемгі
соңғы суықтар ұзаққа созылып, ал алғашқы
күз суықтары керісінше, 10 – 12 күн ертерек
түсетін болды. Егістік жерлерді суландырудың
ұлғаюынан, шалшықтанған аумақтың көбеюінен
судың булануы өсті, ал каналдар (жасанды арналар) мен сүзгілік
(фильтрлік) көлдерден шыққан су булары
микроклиматты өзгертуге әсер етті Теңіз
деңгейінің төмендеуі ауа райының өзгеруіне,
сол өңірдің сусыздануына әкелді. Бұл
жерлерде 1950 – 90 ж. аралығында шаңды дауыл
жиілігі 60 есе көбейіп, кеуіп кеткен теңіз
түбінен көтерілген тұзды шаң жылына 15
– 75 млн. т-ға жетті. Жыл сайын суғармалы
жердің 1 га-сынан 15 т-дан 90 т-ға дейін тұз
жиналды. Бірнеше рет пайдаланған сумен
суғарылғандықтан, Әмудария және Сырдария
өзендерінің төм. құйылысында орналасқан
аудандардағы жер қыртысы сортаңға (мыс., Қызылорда облысының 52%-ы) айналды. Тұзды шаңның көтерілуі атмосфераның
бір тәуліктік радиац. балансын 2 есе азайтты.
Өсімдіктерге қонған тұзды шаң, оның биол.
өнімділігін төмендетті (мыс., сортаң жерге егілген мақтаның 1 га-сынан 7 – 8 ц-ден өнім алынды,
ал бұл сортаң емес топыраққа егілген
мақта өнімділігінен 4 есе аз). Экол. жағдайдың
аэротүсіру арқылы алынған суретін талдау
нәтижесінде жыл сайын 40 км3 су тиімсіз
шығынданатыны белгілі болды. «Арал-2006»
бағдарламасы бойынша жүргізілген зерттеу
жұмыстарының мәліметтері бойынша өсімдіктердің
өсіп-өнуі кезінде пайдаланылған судың
мөлшері (брутто) суғарылу мөлшерімен
(нетто) салыстырғанда 1,5 – 2 есе көп екені
анықталды. Жыл сайын Әмудария су алқабында
суғарылатын егістік жерден 11 – 15 км3 су,
ал Сырдария су алқабынан 8 – 11 км3 су буланып,
жылдан-жылға қоршаған ортаға зиянын тигізуде.
Өсімдіктердің бағалы түрлерін арамшөптер
басуда. «Қызыл кітапқа» енгізілген 70-тен
астам жергілікті өсімдіктер сирек кездесетін
өсімдіктердің қатарына жатады және олардың
болашақта мүлдем жойылып кету қаупі бар.
Табиғи ортаның азып-тозуы жергілікті
халықтың денсаулығына да зардабын тигізіп
отыр. Тұрғындар пестицидтерден, т.б. химикаттардан, түрлі улы тыңайтқыштар мен
тұздан тазартылмаған сапасы төмен суды
пайдалануда. Соның нәтижесінде бұл аймақта
рак ауруы, баланың өлі тууы, генетик. ауытқулар,
сүзек, сары ауру және жүрек қан тамырлары
аурулары көбеюде. Арал т. мен Әмудария
және Сырдария өзендерінде 1963 жылға дейін
жылына 25 – 45 мың т балық ауланса, 1970 ж.
бұл көрсеткіш 15 мың т, ал 1982 ж. су тұздылығының
12%-дан 40%-ға дейін өсуіне байланысты балық
мүлдем ауланбады. 1994 ж. Орта Азия мемлекеттері «Аралды құтқару»
қорын ұйымдастырды. Қазақстанның «Байқоңыр» аэроғарыштық экол. орталығының
басшылығымен алғаш рет «Арал өңірінің
экологиялық картасы» жасалды (1992).[1]