Political discourse and transalation

Ինչ որ բան է կատարվում, երբ մարդիկ ձայն են տալիս ոչ թե պարզապես  կուսակցությանը որին պատկանում են, այլ այն հույսերին, որ միավորում են նրանց. կարևոր չէ՝ հարուստ ենք մենք թե աղքատ, սևամորթ ենք թե սպիտակամորթ, լատինո ենք թե ասիացի, Այովայից ենք թե Նյու Հեփշիրից, Նեվադայից թե Հարավային Կարոլինայից, մենք պատրաստ ենք այս երկիրը տանել միանգամայն նոր ուղղությամբ: Դա հենց այն է, ինչ այժմ կատարվում է Ամերիկայում: Փոփոխությունը հենց այն է, ինչ կատարվում է Ամերիկայում:

Այո՛, մենք կարող ենք: Դա մի համոզմունք էր՝ զետեղված հաստատված  փաստաթղթերում, որը հրապարակում  էր ազգի ճակատագիրը:

Այո՛, մենք կարող  ենք: Այդպես էին շշնջում ստրուկներն ու աբոլիցիոնիստները, երբ ամենամութ  գիշերներին լուսավորում էին դեպի ազատություն տանող ճանապարհը:

Այո՛, մենք կարող  ենք: Այդպես էին երգում արտագաղթողները, երբ նրանց դուրս էին վռնդել հեռավոր ափերից, և պիոներները, ովքեր  դուրս էին քաշում արևմուտքը աններելի բռնությունից:

Այո՛, մենք կարող  ենք: Այո՛, մենք կարող ենք հաստատել արդարություն և հավասարություն. Այո՛, մենք կարող ենք ձեռք բերել հնարավորություն և հասնել բարգավաճման: Այո՛, մենք կարող ենք ամոքել այս ազգը: Այո՛, մենք կարող ենք վերականգնել այս աշխարհը: Այո՛, մենք կարող ենք…

It must be mentioned that one of the most frequently used rhetorical devices is  the use of first-person plural widely used in pre-election speeches. Political speeches, especially those delivered at party conventions or other collections of listeners who share the platform or party of the speaker, are generally delivered in the first-person plural, rather than singular:

"Now, what can we do?...We can turn around and say let's have a health care program that establishes equality" /Mike Gravel “Presidential campaign”, March 2007/.

‘Հիմա, ինչ կարող ենք անել ... Մենք կարող ենք մեր շուրջը  նայել եւ ասել, եկեք ունենանք մի առողջապահական ծրագիր, որը սահմանում է հավասարություն:’

Late Modern English does not differentiate between the inclusive, "you and I," and the exclusive, "me and someone else," sense of the second-person in its pronouns; so a listener hearing "we" or "us" is free to interpret the usage as inclusive even if it is not:

"We believe that every single human being is a child of God - we are all part of the human family" /Mitt Romney, ‘Faith Speech, 06 December 2007/.

Մենք հավատում ենք, որ յուրաքանչյուր մարդ Աստծո զավակն է, մենք բոլորս մի ընտանիքի մարդկայի մասն ենք կազմում:

This inclusivity fosters a sense that the candidate is speaking for the listener as well as himself and presupposes the listener's agreement with the ideas espoused in a way that subtly brooks no argument.

Third-person plural pronouns, sometimes without clear antecedents, are often used in conjunction with this unclear "we" to further implant the idea of inclusivity:

"And because they view our government with contempt - they treat it with contempt" /Bill Clinton, April 2007/.

Եվ, քանի որ, նրանք արհամարհական կարծիք ունեն մեր կառավարության հանդեպ, հետ, նրանք  մեր կառավարությանը վերաբերվում են արհամարհանքով:

By setting up what is literally an "us versus them" situation, the speaker can readily generate sympathy from a receptive audience:

"Their policies and actions have encouraged more illegals to cross our borders where they have taken our jobs, burdened our communities, threatened our security, and trampled our laws" /Tom Tancredo, Presidential Campaign, April 2007/.

«Նրանց քաղաքականությունն ու գործողությունները խրախուսեցին ավելի շատ անօրինություններ խախտելու մեր սահմանները, որտեղ նրանք գրավել են մեր աշխատանքը, ծանրաբեռնել մեր համայնքները, սպառնացել մեր անվտանգությանը եւ ոտնահարել մեր օրենքները:

On the other side of the pronoun issue, in certain cases, politicians utilize the first-person singular emphatically, often to highlight differences between their own respective political stances or character traits and those of opponents without specifically referring to those opponents:

 "I am not holier than thou. I am not perfect by any means" (Edwards, October 2007).

Ես  ավելի  սուրբ չեմ, քան դուք: Ես կատարյալ չեմ,  համենայնդեպս:

The use of "I," especially when it marks a shift away from a trend of plural pronouns, indicates that the listener is to take what follows as something of individual importance to the speaker, perhaps even something unique. More often than not, these emphatic "I" statements are merely rehashing of party-line ideals which are, in fact, quite common. These statements often begin with the phrase "I believe," which acts as an acknowledgment that the information which follows is disputed in nature without actually necessitating the mention of opposing ideas:

"I believe the choice between moral authority and security is a false choice" /Chris Dodd, ‘Senate Address’,  October 26, 2007).

«Կարծում եմ, որ ընտրությունը բարոյական հեղինակության եւ անվտանգության միջեւ կեղծ ընտրություն է»:

In addition to the many bi-partisan characteristics of American political speech, however, there are certain linguistic features which are notably more present in the addresses of one party or the other. These differences are probably best attributed to the respective demographics which the two main American parties most frequently target in their campaigns. Based upon party platform, it is widely believed that the Republican Party generally targets middle to upper-middle class individuals in their mid-life who have a strong religious background. As this comprises what is considered to be the largest single voting-age group in the country, the Democratic Party, by contrast, is believed to target a series of smaller groups, notably low-income minority populations and college-age youth. The contrast between these demographics is high, so it is not hard to see why linguistic differences would occur, however both parties seek to be as broadly appealing as possible, so these "stylistic" differences are generally subtle.

In speeches of American politicians there is a greater tendency towards citing personal anecdotal experiences which have influenced the candidate's ideals or platform. These anecdotes serve to de-formalize the register of the speech and make it almost conversational, lending a more approachable, "human" air to the speaker.

"I've been traveling a lot lately around the country and it's especially nice to receive a warm welcome back here in the South. In my last film role, I played President Ulysses S. Grant. I want you to know that I drew the line at playing General Sherman" /Fred Thompson, The Citafel, November 13,  2007/.

Ես վերջերս շատ եմ ճանապարհորդում ողջ երկրով,  եւ հատկապես հաճելի է ստանալ ջերմ հյուրընկալություն այստեղ հարավում. Իմ վերջին դերը ֆիլմում, որ խաղացել եմ Նախագահ Ուլիս Գրանտն է: Ես ուզում եմ, որ դուք իմանաք, որ ես սահման եմ դրել Գեներալ Շերմանի դերը խաղալիս:

This "humanizing" effect is important to American candidates because many of the tenets of that platform stress the importance of smaller-government and family-values. A speaker attempting to sympathize with his audience on matters as personal as family and religion is less likely to be appealing to that audience is his tone is too formal and impersonal.

A special subset of these anecdotes is also employed very frequently by American  politicians: "It was Mom, though, who did the lion's share of raising Lynn, Jane, Scott and me" (Romney, February 2007). Deeply personal, seemingly mundane anecdotes about the speaker's childhood or daily life are interspersed throughout a speech in order to lend the speaker a "simple" or "common" air:

"My story is an American story - like one of many our country has produced - where a small town kid of modest means and modest goals grows up to realize that he has been a very lucky person. Lucky to have been born in America, lucky to have had the parents I had and lucky to have had a few people in my life who sometimes saw more in me than I saw in myself" (Thompson, September 2007).

«Իմ պատմությունը ամերիկյան պատմություն է, ինչպես շատերինը,  որ ծնվել են մեր երկրում, որտեղ մի փոքր քաղաքի համեստ միջոցներով երեխա ու համեստ նպատակներով մեծացող,  գիտակցում է, որ շատ հաջողակ մարդ է, որ բախտը բերել է, որ ծնվել է Ամերիկայում, բախտավոր, որ ունեցել է այսպիսի ծնողներ եւ բախտը բերել է, որ հանդիպել է մի քանի մարդկանց, որոնք իմ մեջ տեսնում են ավելին, քան ես ինքս:

American candidates often try to stress the ways in which they are "just like" the average American, as opposed to being some stuffy politician that a citizen could never relate to on a personal level:

"You know, my wife and I do not enjoy the same type of movies, so we always are in this conflict. So we don't see many movies, frankly" (Tancredo, March 2007).

«Դուք գիտեք, կինս եւ ես չենք սիրում նույն տեսակի Ֆիլմեր, այնպես որ մենք միշտ  այս հակամարտության մեջ ենք: Այսպիսով, մենք չենք տեսնում բազմաթիվ ֆիլմեր, անկեղծ ասած:"

Details of the candidate's life that might be considered unimportant to his actual stances on issues are displayed frequently to achieve this effect.

It must be mentioned that some American politicians  seek to put forth an image of disenfranchisement:

"When government consistently lets us down like this, we become cynical. We distrust our government - and grow to distrust democracy itself. We decide that politics is distasteful, and politicians just out for themselves, so why should we trust our government with our hopes, dreams and ideals?" (Clinton, April 2007).

Երբ կառավարությունը  մեզ շարունակ այսպես աչքաթող է  անում, մենք դառնում ենք թերահավատ: Մենք դադարում ենք հավատալ մեր  կառավարությանը, և հետևաբար դադարում ենք հավատալ նաև ժողովրդավարությանը: Մենք սկսում ենք մտածել, որ քաղաքականությունը նողկալի է, իսկ քաղաքական գործիչները՝ շինծու: Հետևաբար, ինչու՞ պետք է վստահենք մեր կառավարությանը, որի հետ կապում ենք մեր հույսերը, երազանքներն ու իդեալները:

This is also an attempt at "humanizing" the candidates, but it takes a different approach:

"Each day I see the effect of our misplaced national priorities on my city" (Kucinich, December 2006).

Ես ամեն օր տեսնում եմ, թե ինչ ազդեցություն են գործում մեր տեղահանված ազգի առաջնորդներն իմ քաղաքի վրա:

In our opinion the most notable linguistic tactic utilized in pre-election speeches is the use of an abundance of negative statements:

"Everywhere I go, I see people working for America. But America doesn't seem to be working for them" /Bill Richardson, Des Moines,  December 12, 2007/.

Ամենուրեք,  ուր ես  գնում եմ, ես տեսնում եմ մարդկանց, ովքեր աշխատում են Ամերիկայի համար, բայց Ամերիկան ​​ կարծես չի աշխատում նրանց համար:

Negative constructions are employed to highlight what the current administration is doing incorrectly, allowing the audience to infer that the speaker would do just the opposite without the speaker having to promise anything. Sometimes solutions to very grandiose problems can be made to seem quite simply solved with this tactic:

"30% of America's children do not finish high school... The U.S. and South Africa are the only two developed nations in the world that do not provide health-care for all their citizens... Sanctions do not work; they merely punish the innocent and strengthen the power of political leaders and tyrants..." /Mark Gravel, New Hampshire Politics Institute, November 1, 2006/.

« Ամերիկայի երեխաների 30% - ը չեն ավարտում միջնակարգ դպրոցը, ... ԱՄՆ - ը  եւ Հարավային Աֆրիկան են աշխարհի զարգացած միակ երկու երկրներն  են, որ չեն տրամադրում առողջապահական խնամք իրենց քաղաքացիների համար... Պատժամիջոցները չեն աշխատում, նրանք պարզապես պատժում են անմեղներին եւ ամրապնդում քաղաքական առաջնորդների եւ բռնակալների  իշխանությունը պարզաբանում ... "

All that these statements actually say, however, is that something was not fixed, and though they imply that the speaker holds a solution, they do not reveal one.

Voting for the speech producer and his party – this is the pre-planned perlocutionary effect of pre-election propaganda speeches – is the kind of some distant perlocutionary effect of a manipulative message. It is achieved (or not achieved) in some period of time after the speech is delivered and in the speech producer’s absence. In order to make the collective  recipient of the message vote for himself or his party, the producer of the speech should achieve a series of some contact perlocutionary effects via actualizing the most productive speech  manipulation targets. In our consideration, such targets are the collective recipients’ instincts, peculiarities of human sensations, and basic emotions. Exactly these speech manipulation targets can be regarded as most effective, as they have such essential properties as universality (which makes the speech recipients’ reaction similar) and collectivity (the targets are significant for all the representatives of the collective recipient).

At that the main task of the speech producer is the formation of intended associative links which are made, as in the following oppositions: we and our party – comfort (positive emotions, instincts’ satisfaction guarantee) versus opponents and their party – discomfort (negative emotions, inability to satisfy the recipients’ needs). 

The analysis of pre-election propaganda speeches made by politicians of different countries shows that the intentionally integral texts of the speeches consist of certain pragmatic subunits which are called microtexts. A microtext is defined as an intentional subunit of a manipulative message which is used to achieve a certain contact perlocutionary effect that is to form one definite manipulative association [Antonova 2011, 2].

A. Antonova (2011) considers that one of the most  productive targets of speech manipulation are ethological and physiological ones. They are connected with human instincts and peculiarities of human physiological sensation. According to A. Antonova (2011) the large group of manipulation targets can be divided into several subgroups:

1. Ethoreceptive targets of linguistic manipulation (which comprise only human instinctive behavioral reactions, such as vital instincts, zoosocial ones etc.). 

Information about the possibility of satisfaction or dissatisfaction of human instincts together with some positive or negative association connected with it is the main manipulative  mechanism. If the producers of pre-election propaganda speech form the image of their party  as being able to satisfy the main instincts of the speech recipient, they achieve the necessary perlocutionary effect. If the opponents’ party is represented as unwilling or unable to satisfy these instincts (that means that this party threatens the species’ existence), this effect is  achieved as well. In the following speech the politician actualizes the instinct of freedom.

We do not have to accept the world as we find it. And we have a responsibility to leave our world a better place and never walk by on the other side of injustice. Freedom and opportunity are precious gifts and the purpose of our politics is to expand them, for all our people /Ed Miliband: The New Generation, 26 September, 2010/.

Մենք պարտավոր չենք աշխարհն ընդունել այնպիսին, ինչպիսին այն կա: Եվ մենք պատասխանատվություն ենք կրում աշխարհն ավելի բարեկեցիկ դարձնելու և անարդարությունը երբեք չշրջանցելու համար: Ազատությունն ու հնարավորությունը թանկարժեք շնորհներ են, և մեր քաղաքականության նպատակն է ընդարձակել այն բոլոր ժողովուրդների համար:

2) Exteroreceptive targets of linguistic manipulation. The exteroreceptive level of  speech perception is connected with exteroreceptive sensations which help people to perceive the information from the outer world via eyes, ears, skin, and other exteroreceptive sense organs. On modeling speech acts which nominate or are associated with some of these exteroreceptive sensations, the producers of a manipulative message achieve their pre-planned perlocutionary effects. In this case of linguistic manipulation we can talk about some kind of synesthetic mechanism, as the verbal message being perceived by auditory receptors results in some sensational image of another modality (we imagine and see green, feel sour taste and feel something round and smooth on hearing the words an unripe apple). For example,

For 2010 is the year that will make the difference between whether we have sustained recovery, or whether we fall back into recession. Because the Conservative plans for an emergency budget to make immediate, wide and indiscriminate cuts within just 50 days if they take office on May the 6th – should mean alarm bells ringing for every single user of the health service, everyone who has ever needed the police, every single parent for whom tax credits and the Child Trust Fund are the difference between going on and going under /Gordon Brown: Fighting for your future, 04 May, 2010/.

2010թ-ն այն տարին է, երբ պարզ կդառնա՝ արդյո՞ք մենք պահպանել ենք վերականգնումը, թե՞ ետ ենք գնում դեպի անկում: Քանի որ պահպանողական կուսակցությունը պլանավորում է արտակարգ իրավիճակների բյուջեն դարձնել անմիջական, ընդարձակ, ինչպես նաև անկանխատեսելի կրճատումներ  50 օրվա ընթացքում, եթե այն պաշտոն զբաղեցնի մայիսի 6-ին, ապա սա կնշանակի, որ տագնապի զանգեր կհնչեն բոլոր նրանց համար, ովքեր դիմել են առողջապահական և ոստիկանական ծառայություններին, յուրաքանչյուր ծնողի, ում համար հարկային վարկերը և երեխայի ապահովագրման ֆոնդը կլինեն կամ վերելք կամ անկում:

3) Proprioreceptive targets of linguistic manipulation. It is known that with the help of proprioreceptors human beings obtain information about the position and balance of their body. The manipulative perlocutionary effect is achieved in the cases when recipients somehow project on their bodies the position of the image being suggested by the producer of the pre-election propaganda speech. At that the images which raise the sense of balance are necessarily associated with the producer’s party, or on the contrary, the images which bring the association with something unstable and rickety with that of political rivals.  

So if we cut big government back. If we move society forward. And if we rebuild responsibility, then we can put Britain back on her feet. I know that today there aren’t many reasons to be cheerful /David Cameron: Putting Britain back on her feet, 08 October 2009/.

Այսպիսով, եթե ետ բերենք հսկայական կառավարությունը, եթե հասարակությանն առաջ մղենք, և եթե վերականգնենք պատասխանատվությունը, ապա կարող ենք Բրիտանիան նորից իր ուղու վրա դնել: Ես գիտեմ, որ այսօր ուրախանալու շատ պատճառներ չկան:

4) Interoreceptive targets of linguistic manipulation. Human interoreceptive system is connected with the signals about inner physiological state of the organism. Those sensational images of some painful conditions and pain in the internal organs are created by the speech producer in order to be associated with the opponents’ party. The producers’ party is associated with the sensational images of healthy conditions and internal organs.