Political discourse and transalation

Մենք չենք նահանջելու: Մենք ձեռքներս ծալած չենք նստելու: Որպես  Ամերիկացիներ մենք առաջ ենք գնալու՝  ծառայելով մեր երկրին, Աստծո կամոք:

Finally, whether you are citizens of America or citizens of the world, ask of us the same high standards of strength and sacrifice which we ask of you. With a good conscience our only sure reward, with history the final judge of our deeds, let us go forth to lead the land we love, asking His blessing and His help, but knowing that here on earth God's work must truly be our own /John F. Kennedy's Inaugural Address Given on Friday, January 20, 1961/.

Ի վերջո, դուք Ամերիկայի քաղաքացի եք թե աշխարհի քաղաքացի, մեզնից պետք է  պահանջեք ուժի և զոհաբերության այն  նույն բարձր չափանիշները, որ մենք պահանջում ենք ձեզնից: Բարեխղճությամբ, որը մեր միակ շնորհն է, պատմությամբ, որը մեր արարքների վճռաբեկ  դատավորն է, եկեք առաջ շարժվենք և ղեկավարենք այն երկիրը, որ սիրում ենք՝ հայցելով տիրոջ օրհնությունն ու օգնությունը, բայց իմանալով, որ այստեղ՝ Երկրի վրա, պետք է կատարենք Աստծո գործը:

An example of the pole-position of Christianity in political speeches is the direct reference to the Holy Bible:

 Michelle and I we are both practicing Christians and obviously this position may be considered to put us at odds with the views of others. But, you know, when we think about our faith, the thing at root that we think about is, not only Christ sacrificing himself on our behalf, but it’s also the Golden Rule, you know, treat others the way you would want to be treated /Barack Obama, 05.11.2012/.

Միշելը և ես քրիստոնյաներ ենք և ակնհայտորեն այս պաշտոնը  շատերի կողմից կարող է դիտվել որպես  առավելություն: Բայց գիտեք, երբ մենք մտածում ենք մեր հավատի մասին, իրականում մտածում ենք ոչ միայն  Քրիստոսի մասին, ով զոհաբերեց իրեն մեր  փրկության համար, այլև Ոսկե կանոնի մասին, որը դուք գիտեք՝ ուրիշների հետ վարվիր այնպես, ինչպես ուզում ես, որ քեզ հետ վարվեն:

However, given the non-traditional and liberal stand of Barack Obama, it is essential to analyze biblical references of Obama and give possible explanations of the particular choices made by him. 

 “We remain a young nation,”  Obama said, “but, in the words of Scripture, the time has come to set aside childish things.”  

<<Մենք երտասարդ  ազգ ենք>>, ասաց Օբաման, <<բայց, ինչպես ասվում է սուրբ գրքում, ժամանակն է մի կողմ դնել երեխայությունը>>:

Obama was quoting the New Testament, Corinthians  13:11, dealing with St. Paul’s letter to the church in Corinth. The implications of this  particular choice of Scripture, especially in a speech aimed also at the Muslim, Jewish, Hindu  and non-believing Americans are enormous, for it is the “love chapter”, usually read at  weddings. It speaks about true love in the following  manner:  “Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. Love never fails.” (1 Corinthians, 13:4). 

Սերը համբերություն  է, սերը բարի է: Այն չի նախանձում, չի պարծենում, չի հպարտանում: Այն դաժան չէ, շահամոլ չէ, դյուրաբորբոք չէ, քինախնդիր չէ: Սերը չի դյութվում չարիքով, այլ քայլում է ճշմարտության հետ: Այն միշտ պաշտպանում է, միշտ վստահում, միշտ հույսեր փայփայում, միշտ  համառում: Սերը երբեք չի ձախողվում:

“When I was a child, I talked like a child, I thought like a child, I reasoned like a child. When I became a man, I put childish ways behind me. Now we see but a poor reflection as in a mirror; then we shall see face to face. Now I know in part; then I shall know fully, even as I am fully known. And now these three remain: faith, hope and love. But the greatest of these is love.” (1 Corinthians, 13:11).

Երբ ես երեխա էի, ես խոսում էի երեխայի նման, մտածում երեխայի նման, վիճում երեխայի նման: Երբ ես դարձա տղամարդ, ես ետևում թողեցի իմ երեխայությունը: Հիմա մենք տեսնում ենք, ինչպես աղոտ արտացոլանքը հայելու մեջ, մինչդեռ մենք պետք է դեմառդեմ տեսնենք: Հիմա ես գիտեմ մասամբ, մինչդեռ պետք է իմանամ ամբողջությամբ, նույնիսկ եթե լիովին տեղեկացված եմ: Եվ հիմա մնում է երեք բան՝ հավատ, հույս և սեր: Բայց սրանցից ամենավեհը սերն է:

St. Paul’s letter to the church in Corinth is dated to the times when the church was going through the period of internal struggles and divisions, and when the church was threatened by immoral influences surrounding the community. Corinth was a young town, the church a young church filled by your people. St. Paul delivered a letter of criticism and implored the Corinthians to stop the arguing and embrace what he called the most important virtue: love. 

The choice of this particular biblical reference can be perceived as Obama’s attempt to spread the notion and ideology of love, and through “loving thy neighbour” the American people can embrace a notion of racial inclusiveness and ideological diversity, necessary in the time of economic and international crises.

It must be also mentioned that nearly all American presidents end their speeches with the words “God bless America” or “May God’s grace be with you.”  This tradition is considered to be established after Richard Nixon’s Resignation Speech given on August 8, 1974:

This, more than anything, is what I hoped to achieve when I sought the Presidency. This, more than anything, is what I hope will be my legacy to you, to our country, as I leave the Presidency. To have served in this office is to have felt a very personal sense of kinship with each and every American. In leaving it, I do so with this prayer: May God's grace be with you in all the days ahead.

Սա ավելին է, քան այն,  որ ես ակնկալում էի հասնել, երբ  ձգտում էի դառնալ նախագահ. Սա ավելին է, քան այն,   ինչ ես հուսով եմ կլինի իմ ժառանգությունը ձեզ, մեր երկրի համար, քանի որ ես լքում եմ նախագահի պաշտոնը:  Ծառայելով այս պաշտոնում,   ես զգացել եմ շատ անձնական մոտիկության զգացում յուրաքանչյուր ամերիկացու հետ: Այսպիսով, ես թողնում եմ նախագահի պաշտոնը այս աղոթքով: ԹողԱստծո շնորհը ձեզ հետ լինի բոլոր առաջիկա օրերին:

In the face of our common dangers, in this winter of our hardship, let us remember these timeless words. With hope and virtue, let us brave once more the icy currents, and endure what storms may come. Let it be said by our children's children that when we were tested we refused to let this journey end, that we did not turn back nor did we falter; and with eyes fixed on the horizon and God's grace upon us, we carried forth that great gift of freedom and delivered it safely to future generations.

Thank you. God bless you and God bless the United States of America /Barack Obama’s Inaugural Speech,  January 20, 2009/.

Դեմ դուրս գալով մեր  ընդհանուր վտանգին, այս դժվար  պահին եկեք հիշենք հավիտենական խոսքերը: Հույսով և արժանապատվությամբ  եկեք մեկ անգամ ևս հաղթահարենք  սառը հոսանքները, և դիմանանք նրան, ինչ  փոթորիկները կբերեն իրենց հետ: Թող  այդ մասին պատմեն մեր երեխաների երեխաները, որ երբ մեզ փորձության ենթարկեցին, մենք հրաժարվեցինք վերջ դնել այս ուղևորությանը, որ մենք ետ չդարձանք, ու ոչ էլ տրտնջացինք, և աչքներս հառած հորիզոնին ու Աստծո ողորմությանը՝ մենք առաջ տարանք ազատության մեծ պարգևը և ապահով հասցրեցինք ապագա սերունդներին:

Շնորհակալություն ձեզ, և թող Աստված օրհնի Ամերիկայի  Միացյալ Նահանգները:

"We cannot walk alone," the preacher cried. "And as we walk, we must make the pledge that we shall always march ahead. We cannot turn back."

America, we cannot turn back. Not with so much work to be done. Not with so many children to educate, and so many veterans to care for. Not with an economy to fix and cities to rebuild and farms to save. Not with so many families to protect and so many lives to mend. America, we cannot turn back. We cannot walk alone. At this moment, in this election, we must pledge once more to march into the future. Let us keep that promise - that American promise - and in the words of Scripture hold firmly, without wavering, to the hope that we confess.

Thank you, and God Bless the United States of America /Barack Obama The American Promise Acceptance Speech at the Democratic Convention Mile High Stadium, Denver Colorado August 28, 2008/.

<<Մենք չենք կարող միայնակ  քայլել>>, բղավեց քարոզիչը: <<Իսկ երբ քայլենք, պետք է միշտ առաջ շարժվելու երդում տանք: Մենք չենք կարող ետ դառնալ>>:

Ամերիկա, մենք չենք կարող ետ դառնալ: Չենք կարող, որովհետև շատ աշխատանք ունենք անելու: Չենք կարող, որովհետև շատ երեխաներ պետք է կրթենք ու հոգ տանեք վետերանների  մասին: Չենք կարող, որովհետև պետք է կարգավորենք տնտեսությունը, վերակառուցենք քաղաքներն ու պահպանենք ագարակները: Չենք կարող, որովհետև այնքան ընտանիքներ կան, որոնց պետք է պաշտպանենք և այնքան կյանքեր, որոնց պետք է կազդուրենք: Ամերիկա, մենք չենք կարող ետ դառնալ: Մենք չենք կարող միայնակ քայլել: Այս պահին, այս ընտրությունում, մենք պետք է մեկ անգամ ևս խոստանանք քայլել դեպի ապագան: Եկենք պահենք այդ խոստումը, այդ ամերիկյան խոստումը, և ինչպես ասվում է սուրբ գրքում, առանց վարանման հավատարիմ մնանք այն խոստմանը, որ տալիս ենք:

Շնորհակալություն ձեզ, և թող Աստված օրհնի Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները:

Contrary to popular assumption, it’s not just because the United States is one of the most religious countries on earth, although this certainly plays a part. Several researchers have highlighted that the United States possesses its own particular type of “civil religion”, that is, a religion of the state, separate and distinct from traditional religions such as Judaism and Christianity, but nonetheless relying heavily on these for images, narratives, rituals and rhetoric. As part of this civil religion, the US President assumes the role of both prophet and priest (and, occasionally, martyr) of the nation. 

R. Bellah (2005) argues that the US civil religion contains the following elements:

-        “Religious” rituals and memorials, such as national days of remembrance, prayer services, presidential inaugurations and (I would add), State of the Union addresses. 

-        A body of “sacred” national documents, such as the US Constitution, the Declaration of Independence and the Pledge of Allegiance.

-        The casting of significant figures in US history (particularly, but not solely, presidents) as prophets and martyrs for the nation. Abraham Lincoln, for example, has been portrayed as paying the ultimate price for the unity of the American nation, similar to Christ paying the ultimate price for unity between God and humanity (Cherry 1971: 6-7). Other martyrs for the nation have included John F. Kennedy and Martin Luther King Jr.

The United States does not have a monopoly on these “religious” dimensions of nationalism, as A. Smith (2000) has noted. Yet for some reason these dimensions seem most obvious in the US context.

S. Van Leer (2009) has already offered some reflections on why religion plays such a significant role in US presidential politics. It is widely believed that the significance of religion in US presidential politics is related to the broader institution that is American Civil Religion, with the US president being seen as prophet, priest and occasionally martyr for that cause. This typology has strong resonances in both Judaic and Christian traditions. As the High Priest of the American Civil Religion, the President is held to a higher standard. Just like the High Priests of ancient Israel, who were held to a higher standard than the rest of the population, the US president is also upheld as moral and spiritual guide of the nation, as well as its military and political leader. Jesus is described throughout the New Testament as Prophet, Priest, King and Martyr for the cause of reconciling humanity to God, strengthening the correlations between Judeo-Christian religious rituals and narratives and that of US civil religion. These similarities give us some insight as to why it is so important for presidential candidates to provide evidence of robust faith, or, at the very least, a strong moral and ethical code.

Presidential rhetoric offers numerous examples of the President acting in this capacity, particularly during times of crisis. Let’s consider, for example, these words from the opening of Obama’s 2010 State of the Union, in the midst of the worst financial crisis since the 1930s:

It’s tempting to look back on these moments and assume that progress was inevitable and  that America was always destined to succeed. In the history of United States there  were times that tested the courage of convictions and the strength of Americans’ Union. And despite all the divisions and disagreements,  hesitations and fears, America prevailed because Americans chose to move forward as one Nation, as one people. Again, they were tested. And again, they had to answer history’s call.

Or this from Franklin Roosevelt in his 1942 State of the Union, barely a month after the Japanese attack on Pearl Habor:

Our enemies are guided by brutal cynicism, by unholy contempt for the human race. We are inspired by a faith that goes back through all the years to the first chapter of the Book of Genesis: “God created man in His own image.”

We on our side are striving to be true to that divine heritage. We are fighting, as our fathers have fought, to uphold the doctrine that all men are equal in the sight of God. Those on the other side are striving to destroy this deep belief and to create a world in their own image—a world of tyranny and cruelty and serfdom.

Մեր թշնամիներին ուղեկցում  է դաժան ցինիզմը, մարդկային ցեղի հանդեպ ունեցած սոսկալի արհամարհանքը: Մենք ոգեշնչվում ենք այն հավատով, որը ետ է գնում դեպի Գիրք Ծննդոցի առաջին գլուխը. <<Աստված մարդուն ստեղծեց իր իսկ պատկերով>>:

Մենք մեր կողմում  ջանում ենք հավատարիմ մնալ այդ  աստվածային ժառանգությանը: Մենք պայքարում  ենք , ինչպես որ մեր հայրերն են պայքարել, պահպանել այն ուսմունքը, որ Աստծո առաջ բոլորը հավասար են: Իսկ հակառակ կողմում գտնվողները ջանում են քանդել այս խորը հավատն ու ստեղծել իրենց պատկերացմամբ մեկ այլ աշխարհ՝ բռնատիրության, դաժանության ու ստրկատիրության աշխարհ:

Both statements are rich with religious imagery and rhetoric (in particular the idea of being tested, as well as being called to a higher purpose (Ephesians 4:1; 2 Thessalonians 1:11).

Yet it is perhaps in the concluding remarks of the State of the Union addresses that the likeness of the US president to a priest becomes clearest:

Today we still welcome those winds of change – and we have every reason to believe that our tide is running strong. With thanks to Almighty God for seeing us through a perilous passage, we ask His help anew in guiding the “Good Ship Union.” (John F. Kennedy, 1963 State of the Union).

Այսօր մեզ շարունակում  են հետապնդել փոփոխության քամիները, և մենք բոլոր պատճառներն ունենք հավատալու, որ մենք ուժեղ ենք: Շնորհակալություն հայտնելով ամենազոր Աստծուն, ով մեզ  հետ էր, երբ վտանգավոր ուղի էինք անցնում, մենք կրկին հայցում ենք նրա օգնությունը ուղեկցելու մեր միությանը:

Let us be sure that those who come after will say of us in our time, that in our time we did everything that could be done. We finished the race; we kept them free; we kept the faith. Thank you very much. God bless you, and God bless America. (Ronald Reagan, 1984 State of the Union – note the similarity with 2 Timothy 4:7 – “I have fought the good fight, I have run the race, I have kept the faith”).

And finally, let all Americans — all of us together here in this Chamber, the symbolic center of democracy — affirm our allegiance to this idea we call America. And let us remember that the state of the Union depends on each and every one of us. God bless all of you, and may God bless this great nation, the United States of America (George H.W. Bush, 1990 State of the Union).

Եկեք համոզված լինենք, որ նրանք, ովքեր կգան մեզնից հետո, կպատմեն մեր մասին, որ մեր  ժամանակ մենք արեցինք այն ամենն  ինչ կարող էինք: Մենք վերջ դրեցինք  արշավանքներին, ազատ թողեցինք նրանց, պահպանեցինք հավատը: Անչափ շնորհակալ եմ ձեզնից: Թող Աստված օրհնի ձեզ, թող Աստված օրհնի Ամերիկան:

Եվ ի վերջո, թող բոլոր  ամերիկացիներս, բոլորս միասին այստեղ, այս պալատում՝ ժողովրդավարության  խորհրդանիշը դարձած կետրոնում, հաստատենք  մեր հավատարմությունը այն գաղափարին, որը մենք կոչում ենք Ամերիկա: Եվ եկենք հիշենք, որ պետության միավորումը կախված է մեզնից յուրաքանչյուրից:  Թող Աստված օրհնի բոլորիդ, և թող Աստված օրհնի այս հիանալի ազգը, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները:

At the conclusion of a church service, a priest will often call on each member of the church to go out into the world, prepared to serve God and the greater cause of the faith. The priest will often follow this by praying and asking God to bless the congregation’s activities. These concluding sentences from various State of the Union speeches contain distinct similarities with this religious ritual.

While the religious commitments of individual citizens is an important factor in how significantly religion influences the politics of a nation, it’s also crucial to think more historically, to look at the public rituals, language, imagery and narratives that constitute the way we think about American nation-states and constitute national identity. The United States is but one example.

The Political History of Great Britain shows that Tony Blair’s attempt to end his speech, an address to the nation with “God bless Britain” was not welcomed warmly, especially by  the representatives of Mass Media. However, the former Prime Minister said his suggestion provoked such strong concern from civil servants that he was forced to drop the idea. Mr Blair said he had intended to echo the traditional closing remark of Presidents in the United States, who typically sign-off television broadcasts by saying, “God Bless America”.

For much of his time in office, Mr Blair was accused of adopting a “presidential” style of leadership, and became close to former American presidents Bill Clinton and George W Bush. However, his former spin doctor Alastair Campbell famously declared “we don't do God”, when the then Prime Minister was asked about his beliefs. Speaking at a conference on leadership, organised by the Holy Trinity Brompton Church, in London, Mr Blair said it was “a shame” that British politicians could not express their faith more openly.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CONCLUSION

In the given Paper we have tried to investigate characteristic features of political discourse analysis and peculiarities of American and English politicians’ speeches. It is obvious from the analysis of the political speeches given in this paper, that the language of  the political elite in Great Britain and USA  more often exhibits some unique language features. Besides, it is generally felt, as it has already been established in this paper, that language and politics are intertwined and inseparable: this quality is usually explored to an advantage by the political class to grasp power and to consolidate it. Towards acquisition and consolidation of  power, they use language in various forms to achieve their political intentions and goals.

In view of the above stated, we  have come to the following conclusions:

1) Political discourse, as a sub-category of discourse in general, can be based on two criteria: functional and thematic. Political discourse is a result of politics and it is historically and culturally determined. It fulfills different functions due to different political activities. It is thematic because its topics are primarily related to politics such as political activities, political ideas and political relations.

2) Politics is considered to be concerned with power: the power to  make decisions, to control resources, to control other people’s behaviour and often to control their values. All the politicians throughout ages have achieved success thanks to their “skilful use of rhetoric”, by which they aim to persuade their audience of the validity of their views, delicate and careful use of elegant and persuasive language. As politics is a struggle for power in order to put certain political, economic and social ideas into practice. In this process, language plays a crucial role, for every political action is prepared, accompanied, influenced and played by language. It is widely conceived that language and politics are interconnected; language is for instance, considered the vehicular expression of politics. It is the means by which politics or political discourse and ideas are widely disseminated.