Автор работы: Пользователь скрыл имя, 15 Ноября 2013 в 22:50, курс лекций
Turystyka obejmuje ogół działań ludzi, którzy podróżują i przebywają dla wypoczynku w interesach i innych celach przez nie więcej niż jeden rok bez przerwy w miejscach znajdujących sie poza ich zwykłym otoczeniem. Turystyka to nie tylko ruch turystyczny, popyt turystyczny, ale również podaż umożliwiająca dojazd, pobyt i powrót do miejsca zamieszkania. Wszystkie te działania powodują określone skutki ekonomiczne. Stają się przedmiotem zainteresowań ekonomiki, turystyki i rekreacji.
Definicja turystyki
Ekonomia a ekonomiki szczegółowe
Istota i rozwój ekonomiki turystyki i rekreacji
Ekonomika turystyki a orientacja rynkowa
Wykład I 4-10-2012
Egzamin
Literatura
Zagadnienia
Turystyka obejmuje ogół działań ludzi, którzy podróżują i przebywają dla wypoczynku w interesach i innych celach przez nie więcej niż jeden rok bez przerwy w miejscach znajdujących sie poza ich zwykłym otoczeniem.
Turystyka to nie tylko ruch turystyczny, popyt turystyczny, ale również podaż umożliwiająca dojazd, pobyt i powrót do miejsca zamieszkania. Wszystkie te działania powodują określone skutki ekonomiczne. Stają się przedmiotem zainteresowań ekonomiki, turystyki i rekreacji.
Z ekonomicznego punktu widzenia istotą przyjazdu turystycznego jest wydatkowanie środków pieniężnych pozyskiwanych w miejscu stałego zamieszkania
Turystyka z ekonomicznego punktu widzenia to:
Z turystyką wiążą się takie pojęcia jak:
Przemysł turystyczny – przemysł obejmujący produkcj
Gospodarka turystyczna – są to środki i urządzenia obsługujące ruch turystyczny, są to czynniki, które ułatwiają zrealizowanie potrzeb turystów. Można powiedzieć, że jest to zespół czynności, które pozwalają na zaspokojenie potrzeb turystycznych związanych z udostępnieniem walorów turystycznych, informacją turystyczną, transportem, zakwaterowaniem, wyżywieniem czy załatwianiem formalności granicznych w taki sposób, który zapewni rozwój turystyki.
Sektor turystyczny – pojęcie stosowane w analizach makroekonomicznych jako suma produkcji dóbr i usług ściśle związanych z obsługą turystyczną np. działalności hotelarska, usługi gastronomiczne czy transport. W nomenklaturze WTTC sektor usług turystycznych nazywany jest także przemysłem turystycznym.
Ekonomia jest to nauka o stosunkach ekonomicznych i prawach rządzących produkcją, podziałem, wymianą i konsumpcję na różnych szczeblach rozwoju społeczeństwa
Ekonomia traktuje proces gospodarczy jako całość, której elementy są ze sobą powiązane prawami ekonomicznymi np.:
Tak rozumiana ekonomia może badać aspekty procesów gospodarowania w skali mikro bądź makro.
Badania poszczególnych aspektów procesu gospodarowania mają dwojaki charakter:
Zajmują się tym poszczególne działy ekonomii zwane ekonomikami szczegółowymi, stosowanymi lub branżowymi
Ekonomiki szczegółowe (branżowe) są to wyodrębnione dyscypliny ekonomiczne zajmujące się badaniem rynków pod względem przedmiotowym, podmiotowym i ich specyficznych aspektów ekonomicznych. Obejmują min. gałęzie i branże gospodarki narodowej (ujęcie podmiotowe), produkty, a więc wyroby i usługi (ujęcie przedmiotowe), dziedziny działalności społecznej i gospodarczej (ujęcie podmiotowo-przedmiotowe).
Ekonomiki funkcjonalne to ekonomiki wyodrębnione z ekonomik szczegółowych, a więc dotyczących niższego szczebla, a mianowicie konkretnej jednostki gospodarczej, wchodzącej w skład danej branży
W przypadku turystyki występują takie pojęcia jak:
Ekonomia -----> Ekonomiki Szczegółowe -----> Ekonomiki Funkcjonalne
Ekonomika turystyki jest to nauka zajmująca się badaniem zjawisk i prawidłowości ekonomicznych występujących w turystyce, mająca na celu ustalenie naukowymi metodami najbardziej efektywnych instrumentów polityki turystycznej i zarządzania, zmierzających do optymalnego zaspokojenia szeroko rozumianych potrzeb społecznyh związanych z tą dziedziną
Ekonomika turystyki jest równolegle dyscypliną wyjściową dla wielu sfer działalności gospodarczej i pełni wobec nich rolę służebną (turystyka i ekonomika turystyki powinna uwzględniać potrzeby rynku i potrzeby klientów). Musi realizować tzw. swoją DOMENĘ. To gwarantuje jej przetrwanie na rynku.
Ekonomika turystyki nie może być "sztuką dla sztuki", dyscypliną, której badania służą rozwojowi teorii. Prawa ekonomii, badane w odniesieniu do turystyki, muszą być wykorzystywane w praktyce.
Służebny charakter ekonomiki turystyki wiąże się z jej wielofunkcyjnością, przy czym dominującą funkcją jest funkcja ekonomiczna
Turystyka spełnia też ważne funkcje pozaekonomiczne
Wykład II 11.10.2012
Polityka turystyczna
Zagadnienia
Dopóki rozmiary ruchu turystycznego były niewielkie wystarczało to że ruchem tym zajmowały się różne instytucje, zwłaszcza lokalne, o charakterze społecznym. Tego typu organizacje nie były w stanie kontrolować ruchu w skali makroekonomicznej.
Wielkość i struktura przyjazdowego ruchu turystycznego w poważnym stopniu zależą od tzw. państwa recepcyjnego. Chodzi o to, że „we współczesnym świecie nie ma w zasadzie państwa, które bądź wpuszczałoby na swoje terytorium wszystkich cudzoziemców bez jakichkolwiek ograniczeń i warunków, bądź odwrotnie – nie wpuszczałoby nikogo.”
Władze szeroko rozumianego państwa mogą defakto w dowolny sposób oddziaływać na ruch przybywających cudzoziemców. Mogą one stosować różnego rodzaju bariery i ograniczenia, których zakres zależy od szeroko rozumianych interesów państwa (politycznych, społecznych czy ekonomicznych), ale nie bez znaczenia są tutaj możliwości recepcyjne danego państwa, rozumiane jako rozwinięta infrastruktura turystyczna. Oczywiście jej wielkość i struktura uzależnione są także od działań podejmowanych przez państwo.
W praktyce wynika z tego, że wszystkie państwa mogą kształtować wielkość i strukturę przyjazdowego, jak i wyjazdowego ruchu turystycznego. Wyrazem takiego oddziaływania jest charakter polityki turystycznej.
Samo pojęcie polityki turystycznej jest kategorią typowo historyczną, które ukształtowało się na określonym poziomie społeczno-gospodarczym, a wzrost ruchu powoduje lub mógł powodować ważne dla każdego państwa skutki społeczne, gospodarcze czy polityczne i dopóki rozmiary tego ruchu były niewielkie wystarczało to, że ruchem tym zajmowały się różne instytucje, zwłaszcza lokalne o charakterze społecznym. Tego typu organizacje nie były w stanie kontrolować ruchu w skali makroekonomicznej.
Wzrost ruchu turystycznego powoduje określone, ważne dla państwa skutki: ekonomiczne, społeczne, polityczne.
Rozwój turystyki może powodować określone skutki i może dawać pozytywne albo negatywne rezultaty. Wystąpienie tych ostatnich wymaga podejmowania działań przerastających możliwości władz lokalnych. Ponadto nie zawsze interes określonego regionu czy miejscowości recepcyjnej musi być zgodny z interesem państwa, jako całości. Z kolei zaniechanie określonych działań w skali makro może doprowadzić do tego, że nie będą osiągane korzyści z całościowego rozwoju turystyki. Natomiast w skrajnym przypadku mogą powstawać oznaki, tzw. nieożywionego, niekontrolowanego rozwoju tego ruchu.
Rola państwa: Państwo prowadząc określoną politykę zagraniczną oraz zagraniczną politykę ekonomiczną nie powinno zaniechać przynajmniej koordynacyjnych działań i to zarówno w zakresie turystyki jak i rekreacji.
Czynniki, które doprowadzili do formułowania założeń polityki turystycznej można podzielić na dwie grupy:
I. stanowią przesłanki (motywatory), które zmuszają państwo do ingerencji (wkranczania, działania)
II. stanowią te, które doprowadziły do domagania się takiej interwencji (działania) ze strony sektora turystycznego.
Do czynników znajdujących się w sferze ogólnych interesów państwa można zaliczyć:
Sektor turystyki wymaga pomocy ze strony państwa z uwagi na:
WNIOSEK z tych obydwu powyższych czynników:
Że założenia polityki turystycznej muszą stać się nie tylko domeną państwa, ale powinny być także przedmiotem zainteresowania szczebla samorządowego.
Historycznie wykształciły się 3 podejścia państwa do rozwoju turystyki:
Stosunek negatywny – występował i niekiedy jeszcze występuje w państwach, które bądź nie są przygotowane albo nie chcą do rozwoju zarówno przyjazdowego, jak i wyjazdowego ruchu turystycznego. Jego rozwój w takiej sytuacji musiałby doprowadzić do wystąpienia wielu negatywnych zjawisk, stąd też takie podejście należy uznawać współcześnie za anachronizm – negatywny stosunek do turystyki, ponieważ państwo zamiast dążyć do wykorzystania dla własnych interesów strumieni turystycznych stara się nie zwracając na otaczającą go rzeczywistość ograniczać kontakty własnego społeczeństwa z cudzoziemcami. Zdarzają się jednak przypadki zmiany stosunku pozytywnego na negatywny. Ich powodem są najczęściej czy to zaburzenia polityczne czy to gospodarcze, a czas ich występowania jest bardzo różny. Zatem powrót do stabilizacji i usunięcie podstawowych barier oznacza jednocześnie powrót do poprzedniego pozytywnego stosunku do turystyki.
Podejście neutralne – jest w praktyce dużo częściej spotykane, a więc władze nie ingerują w rozwój turystyki dopóty, dopóki nie jest on sprzeczny z ogólnymi interesami kraju i zarazem nie wywiera negatywnego stosunku na życie społeczno – gospodarcze. Wobec tego nie ma w tym przypadku mowy o świadomym wpływie państwa na wielkość i strukturę zarówno podaży i popytu. Natomiast konieczność interwencji może doprowadzić do przekształcenia stosunku neutralnego w pozytywny – z tej to przyczyny, ażeby w przyszłości nie doprowadzać do tego rodzaju dysfunkcji.
Podejście pozytywne – ma swoje odzwierciedlenie (przejawiania się) w świadomych działaniach państwa i bieżących kontroli, wpływu tego zjawiska na życie społeczno-gospodarcze obecnie jak i w przyszłości.
WNIOSEK:
O polityce turystycznej w pełnym tego słowa znaczeniu można mówić wtedy i tylko wtedy, kiedy stosunek państwa do rozwoju turystyki jest pozytywny, a zatem wówczas, gdy: określone są cele tej polityki i narzędzia, działania!!!
Stosunki państwa do turystyki odpowiadają dwa rodzaje oddziaływania na rozwój tego zjawiska:
Oddziaływanie statyczne państwa wiąże się bezpośrednio z neutralnym podejściem do turystyki i może przekształcić się w stosunek pozytywny, ale uwaga przekształcenie takie wcale nie musi mieć miejsca (nie jest to aksjomat) wówczas nie dojdzie do sformułowania założeń polityki turystycznej. Ingerencja wówczas będzie się ograniczać do działań o charakterze typowo administracyjnym, a więc doraźnie osłabiającym negatywne skutki, ale w dłuższym okresie czasu hamującym jej rozwój.
Oddziaływanie dynamiczne jest zawsze związane z pozytywnym podejściem do turystyki, którego konsekwencją będzie wszechstronne wykorzystywanie tej gałęzi gospodarki dla interesów całego państwa.
POLITYKA TURYSTYCZNA – to działalność polegająca na określaniu celów ekonomicznych, politycznych, społecznych i kulturalnych związanych z rozwojem turystyki, uzyskiwaniu wszechstronnych pozytywnych efektów wynikających z istnienia popytu i podaży, dążeniu do zaspokojenia potrzeb społecznych w zakresie uprawiania turystyki i precyzowania środków niezbędnych do realiści tych celów.
Gestorzy (zarządcy) polityki turystycznej
Organy państwa, których działalność jest niezbędna dla funkcjonowania sektora turystyki
ZAPAMIĘTAĆ, że:
Cykl turystyczny
Warunkiem sinekłanon (koniecznym) skuteczności polityki turystycznej jest oddziaływanie na wszystkie, najbardziej istotne elementy podaży i popytu (TYLKO POŚREDNIO, dlatego że żyjemy w warunkach gospodarki rynkowej i państwo nie otwarcie ingerować).
Pośrednie oddziaływanie musi zapewnić zgodny z założeniami rozwój turystyki we wszystkich etapach, mających wpływ na powstawanie produktów turystycznych od badania rynku poczynając, a na ocenie osiągniętych wyników kończąc.
Wykład III 18.10.2012
Cykl turystyczny obejmuje
Badanie rynku turystycznego – to badanie obejmuje tzw. sytuację rynkową, a więc przede wszystkim wielkość i strukturę popytu turystycznego, w dalszej kolejności obejmuje badanie trendów jakie występują na rynku i obejmuje ocenę zjawisk makroekonomicznych.
Planowanie rozwoju turystyki – ocenie podlegają ekstrapolacje trendów rozwojowych kształtowanych przez rynek. Efektem tego będzie zdefiniowanie produktu turystycznego, a zwłaszcza jego struktury z punktu widzenia zarówno potrzeb klientów jak i wymogów rynku.
Budowę infrastruktury turystycznej – to najczęściej jest ona realizowana poprzez partnerstwo publiczno – prywatne z uwagi na swój importochłonny i kapitałochłonny charakter.
Przygotowanie kard dla potrzeb turystyki – obejmuje ono konieczność szkolenia i edukacji na wszystkich poziomach, w tym zwłaszcza na poziomie średnim. Natomiast poważnemu ograniczeniu powinno podlegać szkolnictwo wyższe z uwagi na niedostosowanie tego systemu do potrzeb rynku.
Konstrukcję optymalnego modelu turystyki – musi być zgodna ze strategią rozwoju turystyki traktowaną jako najważniejsze wytyczne do działań w tym sektorze gospodarki.
Rozwój gospodarki turystycznej – wraz z rozwojem turystyki powinna równolegle rozwijać się gospodarka turystyczna, przy adekwatnej pomocy szczebla rządowego i samorządowego.
Promocję turystyczną – największe zaniedbania promocyjne leżą po stronie resortu (ministerstwa) spraw zagranicznych, w ramach którego działają placówki konsularne i dyplomatyczne bardzo słabo promują Polskę.
Badanie rezultatów prowadzonej polityki turystycznej – tego badania w Polsce się nie przeprowadza, bo gdyby się badało to by może podejmowało jakieś odpowiednie decyzje.
Klasyfikacja narzędzi polityki turystycznej
Najlepiej sformułowane cele polityki turystycznej będą bezużyteczne, jeśli do jej realizacji nie zostaną zastosowane odpowiednie środki, czyli narzędzia, których zakres jest wyjątkowo duży, co wynika z interdyscyplinarności samej turystyki. Z tego też powodu wybór narzędzi musi być wykonywany w oparciu o rzetelne rozeznanie najważniejszych strategicznych wskaźników gospodarczych.
Trzeba zwracać uwagę aktualnie na takie czynniki jak:
Nie ma uniwersalnego zestawu narzędzi polityki turystycznej, który mógłby być wykorzystywany w każdym państwie, a jeśli tak to na wstępie trzeba wymienić główne czynniki, których zależy rodzaj i zakres stosowanych środków polityki turystycznej.
Główne czynniki polityki turystycznej to: